Jaren 80.
"Mijn boot heet Mr. Wiggles, hij is blauw en we liggen aan 't het kerkhof, kom maar ns langs."
Hij kijkt me schalks aan, draait zich om en banjert met zijn stereotype schouderdraaiende stoere pas, handen nonchalant in de zakken van zijn Salty Dog broek, steentjes vooruit schoppend, de camping af. We hadden elkaar die avond ervoor in de Kajuit in Terhorne voor het eerst gesproken.
Eddie, bekend in Heerenveen, Terhorne en omstreken, iedereen wist wie hij was.
Hoeveel avonden zaten we vanaf die eerste kennismaking niet opeengepakt op zijn kamertje in het woonhuis boven het tankstation, hutje mutje klem tussen zijn bed, de muziekinstallatie, de enorme boxen en het krat bier. En stak Aafje, zijn moeder, onverhoopt haar hoofd om de hoek van de deur, dan waren de rapen gaar. Als Eddie een van zijn favoriete platen van "Grandmaster Flash" opzette bolde het zwarte doek van de boxen angstaanjagend op en kon de hele buurt meegenieten, zo was Eddie. En wat te denken van de snelle loopjes in de tekst van die plaat, iedereen brak zijn tong erop, maar hij zong ze moeiteloos woord voor woord mee. Ik kan me nog herinneren dat hij een grote fan was van Monty Python, en van John Cleese in het bijzonder. De Funny Walks deed hij als geen ander en als hij het op zijn heupen kreeg dan zei hij de complete tekst op van de film Life of Brian. Hij was een bijzondere vriend, Eddie.
Eddie en zeilen was een 'match made in heaven'. Hij was een zeilkunstenaar pur sang. Als met windkracht 8 en regen niemand de plas op durfde en we zagen een klein wit zeiltje afsteken tegen een inktzwarte lucht dan wisten we dat het Eddie was. Dan genoot ie. Het kon hem niet gek genoeg gaan. En eens met een zeilwedstrijd, hij lag met zijn laser op de eerste plek en ver uit het veld, zagen we hem finishen op zijn hoofd staand en met zijn benen in de lucht. Dat was Eddie. Mr. Wiggles, de kajuit zeilboot die hij helemaal had opgeknapt was zijn lust en zijn leven, hele winters was hij aan het schuren, lakken en verven, het moest precies zo en niet anders, hij was een perfectionist. Als we naar Langweer gingen voor zeilwedstrijden sleepte hij ons terwijl wij in mijn schakel zaten en jongleerde met koffie en koek tussen twee varende boten, natuurlijk met de speakers op vol volume en bruinverbrand door zon en wind.
Maar naast die vrolijke, extraverte kant, was er ook altijd die schaduwzijde, van iemand die kon somberen en bij wie op een gegeven moment na jaren excessief sporten lichaam en geest niet meer in lijn liepen, zijn wereld veranderde ten opzichte van het leven van zijn vrienden. Vaak heb ik 's nachts over hem liggen malen, ik voelde zijn vertwijfeling, zijn machteloosheid, de aansluiting die hij dreigde te verliezen, de medicijnen die niet aansloegen. Maar als ik al mijn moed had verzameld en er met hem over begon, dan lachte hij mijn zorgen weg, dan was er altijd iets leuks te vertellen, een nieuwe plaat om te beluisteren, iets geks wat ie had meegemaakt, of een afgerond klusje in huis dat ie me wilde laten zien. Zoveel mooie momenten meegemaakt, natte broeken van het lachen, dollen in de Sneekweek, hangen in de kroeg, hij met zijn gebreide donderblauwe vissersmutsje op, middelpunt van leven.
Toen hij overleed ging de wind liggen en stond de aarde even stil.
"unieke vriend van uitersten
grenzeloze gabber
zelfs zeilend op de levenszee
als eerste aan de finish"
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten