De fascinatie voor woorden heb ik altijd gehad, als lagere school leerling genoot ik van opstellen schrijven, van spreekbeurten, van op zondagmorgen in mijn pyjama uren met een encyclopedie op schoot zitten.
Op de middelbare school volgden de scripties en bleef ik nachtenlang op om, door 'woordzucht' gedreven, gedichten te schrijven en boek na boek te verslinden.
En wat te denken van de vele, vele brieven die vaak in onleesbare hanenpoten hun weg van Zwitserland naar Nederland vonden, woorden die mij verbonden met iedereen die ik miste, die mijn heimwee verlichtten en vriendschappen versterkten.
Gaandeweg werd mijn tong scherper en besefte ik dat woorden ook konden kwetsen, ik kreeg soms spijt van uitspraken, nam regelmatig woorden terug en leerde nuanceren en doseren.
Ondertussen weet ik dat woorden ook kunnen troosten, emoties kunnen overbrengen, herinneringen kunnen terughalen.
Misschien ligt daarin wel de grootste kracht van woorden.
Dit gedicht schreef ik in 1980 :
Woorden
Ik hou van woorden
die op me afgolven
als de zee met springvloed
Ik hou van woorden
die aan mijn voeten spelen
zoals een kind dat doet
Ik hou van woorden
die hoog opspatten
als vonken tussen kooltjes vuur
Ik hou van woorden
die beschermen
als een grote, sterke muur
Ik hou van woorden
die aanrollen met de donder
bliksemen en ons verschrikken
Ik hou van woorden
die als ijspegels
tintelen op onze lippen
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten