"Mammma, is dat nou leuk voor mij?", Sanne schettert zo hard door de telefoon dat ik de hoorn met gestrekte arm opzij steek. "Ja weet ik veel dat jij tentamens hebt net in die week, dat heb je me helemaal niet verteld" schutter ik. "Je kunt gewoon mee, dat wil ik nu net voorstellen" zeg ik enigszins opgelaten. Maar ik besef tegelijkertijd dat ik sinds kort te maken heb met een uitwonende studerende dochter voor wie herfstvakantie geen vakantie meer is. "Wat wordt ze groot" denk ik weemoedig.
"Jullie zijn nog nooit zonder mij op vakantie gegaan!", briest mijn bloedje vanuit Amsterdam (ik zou haar zelfs zonder telefoonverbinding hebben gehoord...). Ik slaak een moederlijke zucht en realiseer me dat ik verder beter m'n mond kan houden. "Het is nu net of ik er niet meer bij hoor" klinkt het opeens bedremmeld aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een stilte. "Ik heb je ticket al betaald" hakkel ik tenslotte, "ik moet er gewoon aan wennen dat je niet meer thuis woont", en ik slik een brok weg.
Uiteindelijk vertrek ik met Niels en Lucinde naar Casablanca. "Kom, we lopen naar de grote moskee" stel ik de volgende ochtend voor en ik vouw mijn plattegrond goed en hang de rugzak met proviand om. Na dik een uur langs het voorbijrazende verkeer gelopen te hebben, ik zoals altijd stevig doorstappend voorop en mijn bloedjes zoals gewoonlijk slenterend achter mij aan, blijkt Niels een aanvaring met een verkeersbord te hebben gehad en zijn hoofd bloedt als een rund. Als ik de wond heb schoon gedept en zoals het een echte padvinder betaamt een pleister uit mijn rugzak heb opgediept, gaat Lucinde amechtig op het trottoir zitten.
"Mama, we zijn moe van al dat lopen, waar is die moskee van jou eigenlijk?". Ik kijk op mijn kaartje en moet eerlijkheidshalve toegeven dat we er eigenlijk allang hadden moeten zijn. "Ja hoor, dat heb je ervan als Sanne niet mee is", laten ze zich uit 1 mond ontvallen. Ik besluit een taxi aan te houden en met de gehavende zoon en de uitgeputte dochter naar de moskee te rijden. De chauffeur ontpopt zich echter als een sympathieke gids die ons tegen een luttel bedrag de hele dag rondrijdt, een stukje geschiedenis vertelt, foto's van ons maakt, zodat ik eindelijk ook eens zelf op een foto sta, en ons meeneemt naar de markt waar hij zelfs voor mij onderhandelt. De kinderen en ik hebben een onverwacht leuke en interessante dag en ze raken 's avonds maar niet uitgepraat over die aardige taxichauffeur.
Twee dagen later haalt mijn zusje ons volgens planning op, want we blijven nog een paar dagen bij haar en haar gezin in Rabat. Als we goed en wel met onze spullen in de auto zitten vraagt ze wat we in Casablanca zoal gedaan hebben, meteen bits gevolgd door "Even 1 ding Annet, kijk uit voor die taxichauffeurs hier, die willen een hele dag met je toeren en zetten je af waar je bij staat.."
Als ze mijn wegkijkende blik ziet fronst ze gevaarlijk. "Nee he, ik wist het, dat is nu net weer wat voor jou....!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten