Verjaardag Sanne 2011.
"Mama er komen dit jaar twaalf mensen slapen", laat Sanne mij even tussen neus en lippen door weten terwijl ze een bijzonder soepje aan het brobbelen is en mijn aanrecht na een kwartier kokkerellen al op een slagveld lijkt. Ik zit net midden in een interessant artikel, maar sla nu de krant dicht, en neem een hap adem. "Wordt het nou niet eens tijd Sanne dat jij je jaarlijkse feest in Amsterdam gaat vieren, je bent inmiddels ruim twee jaar het huis uit en nog steeds komen jouw vriendinnen en vriendinnen van heinde en verre naar Heerenveen of all places om hier groots jouw verjaardag te vieren". "En wat ook even een dingetje is," ga ik verder, "Niels, Lucinde, de hondjes en ik moeten maar dan maar weer zien waar we de nacht doorbrengen, want voor ons is met al die logees geen ruimte meer in de herberg". Dochterlief steekt haar handen in het zakken van het besmeurde schort dat scheef om haar lichaam hangt en kijkt me liefjes aan. "Maar mama, het is een traditie, iedereen weet gewoon dat het elk jaar hier is, en bovendien in Amsterdam heb ik geen plek", ze trekt het pruillipje dat ik nog zo goed ken van vroeger. Ik zie aan haar gezicht dat al het geschut nu in stelling wordt gebracht. Er gaat geheid een smeekbede komen, ik wacht gespannen af. "Nou mama, weet je wat, dan komen we dit jaar niet aan jouw drankkast en ook niet aan je wijnrek, dat beloof ik!"
Ik ga in gedachten terug naar het jaar ervoor, toen ik nietsvermoedend een week na Sanne haar feestje mijn visite een wijntje wilde aanbieden en het hele wijnrek bij nadere bestudering geplunderd bleek te zijn. Toen ik dochterlief erop aansprak was haar reactie "Sjonge jonge mama, wat ben jij toch pietluttig, het stond er toch, en dat van mij was op!".
Afijn, we spreken anno 2011 af dat de drankkast op slot gaat en het wijnrek onaangeroerd blijft. Na afloop van het feestje zegt Sanne nog "we hebben niks uit je kast gehaald hoor". Ik knik in goed vertrouwen.
Een paar dagen later, Sanne is inmiddels weer naar Amsterdam getreind, zit ik op Facebook de foto's te bekijken die ze op haar illustere feest heeft gemaakt. Ik kijk, ik kijk nog eens en zie tot mijn grote verbazing de foeilelijke kitscherige fles uit Tsjechië die ik ooit cadeau kreeg en die 100% zeker in mijn afgesloten drankkast stond... als trofee op de gevoelige plaat gezet. Ik bel Sanne met een smoesje op en confronteer haar aan het eind van het gesprek met mijn bevinding. Even is het stil aan de andere kant van de lijn, dan proest ze het uit . "Mama, nou iemand had ontdekt dat die drankkast van jou aan de achterkant open was en toen hebben we hem gewoon naar voren getild, maar niemand vond jouw likeurtjes lekker ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten