Ameland 2009, meivakantie
Nadat ik de hele nacht met mijn hoofd onder het tv meubel had gelegen, met een hond in het holletje van mijn buik en met mijn voeten onder de eethoek op een berg schoenen kan ik bij het krieken van de morgen stellen dat ik knap beroerd heb geslapen, kortom geen oog heb dichtgedaan. Toen de eerste haan kraaide en de inimini woonkamer van het inimini duinhuisje in Nes, waarin ik opgefrummeld lag, door de eerste zonnestralen werd beroerd, had ik inmiddels alle streepjes op de gordijnen geteld en was begonnen aan het analyseren van de naïeve kunst aan de muur.
Terwijl ik een poging doe op te staan, zonder de tv van het meubel te stoten, en mijn verkrampte voeten van de berg schoenen probeer te tillen zonder dat een eetkamerstoel uit balans raakt, gaat de deur van de tweepersoonsslaapkamer open en steekt Sanne haar hoofd om de hoek. "Goeiemorgen mama, goed geslapen,... by the way, heb je al broodjes?" Meteen gevolgd door "mama wat ben je nou aan het doen, trek je voeten in, die stoel valt om!" Ze is nog net op tijd om de stoel op te vangen die een gevaarlijke zwieper richting het raam maakt. Als ik eindelijk kreunend en wel mijn 'schuilplaats' heb verlaten, komen ook de anderen uit bed.
"Goh mama, wat een bende hier in de kamer, ik wil eigenlijk een spelletje doen, kun je de boel even weer goed neerzetten?" vraagt Niels die geen idee heeft wat voor nacht ik achter de rug heb. Ik zucht alleen maar en bekijk de 'slaapravage' om me heen.
"Wij halen wel even brood, kom op Sanne", zegt Robert die begrijpt dat ik even moet bijkomen. "We nemen de hondjes wel mee".
Na het ontbijt voel ik me al een stuk beter. Onder de bezielende leiding van Robert wordt afgewassen en ongevraagd ruimt iedereen zijn eigen troep op in het piepkleine duinhuisje. We maken een plan voor de dag, vullen onze rugzakken met belegde broodjes, maken een lange wandeling door het bos, over het strand en door de duinen. Iedereen geniet, de hondjes incluis. Achteraf was het Takkie's laatste vakantie.
De dagen erop fietsen we naar de vuurtoren, smikkelen op een picknickbankje van onze meegenomen broodjes en laten de wind door onze haren en ons gemoed waaien.
Het waren heerlijke dagen, een maand later moesten we afscheid van Takkie nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten