"Mama, ik kijk toch elke dag om 8 uur "Goede tijden" beneden!" Niels doet geen enkele moeite om op te staan, maar kijkt me vernietigend aan en nestelt zich nog eens extra stevig in zijn stoel. "Ja maar Niels, ik krijg straks visite en dan vind ik het gezellig om in de kamer te zitten zonder de tv aan" zeg ik, terwijl ik een paar lege frisglazen en wat rondslingerende papiertjes van mijn bloedjes in de voorkamer aan het verzamelen ben. Ik sta op het punt om me te verkleden en op te tutten maar ik weet uit ervaring dat ik eerst nog een flinke kluif aan Niels zal hebben. "Je neemt gewoon een koekje en wat drinken mee naar boven en dan ga je om 8 uur op je kamer tv kijken". Ik zie aan zijn gezicht dat het hem lang niet aanstaat, ik voel zijn strijd.
Niels kan moeilijk van vaste patronen afwijken, dan raakt ie compleet de draad kwijt en slaat de paniek in alle hevigheid toe. Het liefst wil ik hem dan in mijn armen nemen om de worsteling te sussen die hij op zulke momenten voert met zichzelf, het verdriet daarover is ondertussen ingebed in en maakt deel uit van mijn leven, ook nu hij al 24 is. Tegelijkertijd weet ik dat hij mijn affectie niet zal toelaten, immers "mama, doe normaal, blijf van me af, ik ben geen mietje!". Soms zou ik stiekem willen dat hij weer dat kleine mannetje was van vroeger dat eindeloos met me kon knuffelen en nog geen weet had van het moeizame pad dat voor hem lag.
Met overzichtelijke schema's waarin de structuurloze momenten van tijdstip tot tijdstip met klusjes en activiteiten worden ingepland geven we hem wekelijks de houvast die hij nodig heeft. Maar spontane zinnen als "goh, we kunnen van het weekend wel zus of zo doen", heb ik afgeleerd uit te spreken. Voor Niels voelt elk plan als een voldongen feit, en mocht onverhoopt een spontaan ontsproten plan geen doorgang kunnen vinden is hij boos en verdrietig en een dag van slag. "Mama, je had het toch beloofd!" is dan steevast zijn reactie. Maar ondanks alles wint zijn onbevangenheid het toch altijd weer van zijn mindere momenten. Toen we laatst aan tafel zaten en ik een verhitte discussie voerde met zijn twee behoorlijk van de tongriem gesneden zusjes, en Niels wel een beetje klaar was met de stemverheffing en het gekrakeel, stond ie op en zei op de voor hem zo kenmerkende trage toon droogjes "Ik ben blij dat hier tenminste nog 1 iemand normaal is, en dat ben ik!".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten