"Papa en ik zaten bij De Kwinke in de stad een borreltje te drinken, toen ik opeens iets raars in mijn buik voelde".
Mijn moeder haalt elk jaar op 13 januari het verhaal van mijn komst weer aan. Ook haar tweede zin "wist ik veel wat weeën waren, ik was pas 22 en zo groen als gras" staat in mijn geheugen gegrift. Ik kan het verhaal na al die jaren dromen.
Sinds ik zelf kinderen heb begrijp ik veel dingen veel beter, dus ook dat je op de verjaardag van je kind oer-instinctief in gedachten teruggaat naar die intense gevoelsmomenten rond die geboorte, dat je op die specifieke dag al die bijzondere ogenblikken als een aaneenschakeling van kleine diaatjes aan je geestesoog voorbij ziet trekken, elk jaar weer, hoe oud je ook bent, hoe lang ook geleden.
Je ruikt als in een roes de geuren van dat seizoen weer, je waant je terug in de details van toen. De dag die zoveel jaren achter je ligt, krijgt opnieuw diezelfde intense lading, bizar, maar waar, elk jaar weer.
En elk jaar, ik betrap mezelf er op, memoreer ook ik op de verjaardagen van mijn bloedjes die kleine 'parelmomentjes' die zijn verweven met hun geboortedag en die nog steeds tot mijn allerhelderste en meest kostbare herinneringen behoren.
Mijn kinderen weten het, ook zij kunnen inmiddels mijn zinnen dromen....
Lang geleden schreef ik dit gedicht, het is een ode aan "wie mij geboren heeft..."
Voor alle madres, mothers, mama's, wie je ook bent en in welk gedeelte van de wereld je wieg ook heeft gestaan......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten