Terhorne begin jaren 70.
"Zeg An Leusink, ga jij nou eens even zitten!" Tiny probeert op alle mogelijke manieren een gesprek te voeren met 'tante Paard', maar wordt daarin hevig belemmerd door An die heeft gemeend zich te moeten verheffen om de zoveelste toost van die middag uit te brengen.
Maar in het illustere en licht aangeschoten gezelschap dat haar omringt maakt niemand ook maar enige aanstalten om naar haar te gaan luisteren, laat staan zelf zijn of haar snavel te houden.
Mieke revelt met Truus, Piet tapt een van zijn gevatte mopjes en maakt Gerard en Rijk aan het lachen die vervolgens grinnikend een biertje wegtikken, terwijl de beide Jannen wat afgezonderd zitten te ginnegappen met een sigaret in hun hand.
Het was weer een enerverende dag. Tijdens de zeilwedstrijd van die middag kwam de stemming er al goed in. Meestal zaten de vaders al rond 1 uur te op hun tuinstoeltjes met de gestreepte en gebloemde dekjes te ouwenelen op de steiger. Verder was er dan altijd wel een moeder in de weer met een thermoskan koffie en mepal bekers, terwijl een ander, alvast vooruitlopend op de uitslag van de wedstrijd, met sherry en andere spiritualiën kwam aanlopen, waarbij de glaasjes en het knabbelmateriaal vaak in een canvas tas werden vervoerd. Als de 'catering moeders' dan eindelijk ook op de steiger een plekje hadden weten te bemachtigen verstomde het geroezemoes en gingen de verrekijkers van hand tot hand. "Zet hem op Siets!", "laat hem er niet tussen Peter!", "De eerste pries, een theeservies!", kretelogieën die ons lang hebben achtervolgd en die we in het heetst van de strijd vaak vervloekten, maar die tegelijkertijd zo verweven waren met het supporterschap van onze ouders.
Als An die middag na ettelijke mislukte pogingen om de ultieme toost uit te brengen besluit op een stoel te klimmen krijgt ze eindelijk te meute stil en kan er alsnog jolig met elkaar worden geproost...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten