Terhorne 1974.
"Wie heeft onze beide Jannen gezien?" "Die hebben hun snor weer gedrukt, het zal ook eens niet zo zijn!" Met Mieke haar harde stem in de buurt is iedereen stante pede op de hoogte van wat er aan de hand is.
Mieke en An steken her en der op het veld hun hoofd om de hoek van voortenten en caravans om te kijken of de schelmen wellicht ergens zitten ondergedoken. Ook dat zou ze niks verbazen, het zijn soms ook net kleine kinderen.
Ze zijn hun mannen weer eens kwijt, uitgerekend nu er even een klusje gedaan moet worden. "Ook altijd hetzelfde liedje, is er werk aan de winkel, zijn zij weer in geen velden of wegen te bekennen", mopperen de twee vriendinnen. Ze hebben ondertussen iedereen gehad en hun wederhelften zijn nog steeds spoorloos. "Het zit zeker in de naam", gekscheert iemand lachend uit een voortent. "Ik denk dat ze bij Riekus zitten", meent iemand anders die het loopje van de heren naar de dorpskroeg onderhand kent. Aangezien de zoektocht hen toch niks oplevert stuiteren de dames neer bij Mieke haar bedoeninkje. Die klimt meteen haar carvan in en tovert binnen de kortste keren twee sherry'tjes en een bakje pinda's op tafel. "Laat ze lekker het heen en weer krijgen", zegt An die net een handjevol pinda's naar binnen heeft gegooid. "Wij hebben de huishoudpot en onze sherry!".
Na de nodige versnaperingen en losse flodder opmerkingen van medekampeerders gaan ze nu maar eens bedenken wat de pot deze avond moet schaften. "Weet je wat Mieke, we halen van de Chinees, en dan nemen we niks voor de mannen mee, wie er niet is wordt niet gerekend!". An lijkt op oorlogspad. "Ik haal even mijn portemonnee uit de caravan, ben zo terug", en ze fladdert weg.
Als ze haar caravan binnenstapt krijgt ze zowat een rolberoerte.
Daar liggen beide Jannen met zichtbaar de nodige spiritualiën achter de knopen te gniffelen op de bank.
Ze staat als aan de grond genageld en voordat ze ook maar een woord kan uitbrengen, brabbelt een van de Jannen "lekker, doe ons maar een loempia..."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten