Raken en ontroeren, meer hoeft een gedicht niet te doen.
Veel zijn er in de loop der jaren uit mijn pen gevloeid, ze waren de spiegels van mijn ziel, de echo's van mijn hart en verwoordden mijn weg naar volwassenheid.
Toen ik na een lange zoektocht eindelijk op koers lag en de wind in de zeilen kreeg, begon ik te schrijven voor anderen, als troost bij verdriet, als teken van vriendschap en liefde, als schouder bij verwerking en rouw.
Toen mijn zusje trouwde heb ik mijn hoop en wensen aan haar en Ken verwoord in het gedicht "Verbondenheid".
Dit is wat ik schreef :
Verbondenheid
Een leven in verbondenheid
Waar kracht en kwetsbaarheid
naast elkaar kunnen bestaan
Waar vreugde en verdriet
door twee worden gedragen
Waar bij alle zorgen, vragen,
er steeds weer nieuwe deuren opengaan
Een leven in verbondenheid
Waar zon en schaduw
hun scala aan kleuren tentoonspreiden
en het frele geluk van alledag
als stofdeeltjes door de lucht glijden
Een leven in verbondenheid
Waar kameraadschap het voetstuk vormt
van het fiere fundament
Dat alle vrachten dapper draagt
die het leven je gaandeweg toekent
Een leven in verbondenheid
Jouw huis in haar te vinden
Jouw hart in hem te horen
Hand in hand de branding door
Een liefde
elke dag opnieuw geboren.
Annet
Geen opmerkingen:
Een reactie posten