Van slapeloze nachten en een puber (Sanne 2006)

"Alsjeblieft mama, wat maakt dat ene half uurtje nu uit! "Altijd dat gezeur over tijd!". 
Sanne kwakt haar jas in een hoek van de keuken en loopt met zeven mijlpassen mokkend naar de eettafel waar een bord met haar favoriete eten onder een dekschaal in de tussentijd koud is geworden. 
Niels en Lucinde, die net nog heerlijk met mij zaten te keuvelen, graven nu gelaten met hun dessert lepeltje in een toetje waar ze onder de huidige omstandigheden eigenlijk geen zin meer in hebben en kruipen steeds dieper met hun hoofd naar de tafel toe. 
"Waar zat je dan al die tijd?" doorbreek ik de stilte, terwijl ik haar bord in de magnetron zet. "Je belt niet, en je neemt je telefoon ook niet op", zeg ik met opgefokte stem terwijl ik met mijn neus zowat tegen het deurtje van de magnetron sta en inwendig tot tien tel. "Nou, bij vrienden, als je dat zo nodig wilt weten, we zaten gewoon te praten, dat begrijp jij toch niet", komt er uit het mopperende wezen dat met haar puberale aanwezigheid de hele ruimte vult.
"Mogen wij van tafel?" Niels en Lucinde kijken me smekend aan. Ik knik zuchtend. Ze schuiven als een haas hun stoelen naar achteren om de ijzige stemming zo snel mogelijk te kunnen ontvluchten en te maken dat ze wegkomen. "Oh ja en mijn fiets is ook nog gestolen", spreekt de volle mond tot mij.

Toen de storm der puberteit was uitgeraasd hield ik mijn armen wijd open en hervonden we elkaar in liefde en verbondenheid.

Dit gedicht schreef ik tijdens een slapeloze nacht : 

Kind

Kind
mijn kind
dat net begint 
met leven

Ik hou je vast 
in mijn gedacht'
maar kan je soms
geen sturing geven

Kind
mijn kind
waar koers je heen
ik wil alleen 
je hoeder zijn

Jij kiest jouw pad
ik heb mijn wegen
en heb je je evenwicht gevonden
dan kom je mijn hart weer tegen
en zijn we voor altijd verbonden

mama  (2006)