"Mama, als ik straks na school iemand mee naar huis neem, wil je dan a.l.s.j.e.b.l.i.e.f.t die telefoon van je ergens verstoppen, ik schaam me kapot voor je!", ratelt Lucinde als ze haar schooltas pakt en met de jas achter zich aan flapperend de deur uit gaat. Ik ruim grinnikend de ravage van haar ontbijtresten op en mijn mondhoeken krullen. Ja, ik geef het toe, ik ben een Flintstone, zo iemand die haar kinderen voorlas uit haar eigen beduimelde Dik Trom boekjes, en wat te denken van de belevenissen van Swiebertje. Ik ben een moeder die vertelde over vroeger, over mijn eigen jeugd, de stripboekjes die ik las, die foto's liet zien van opa's en oma's uit een ver verleden en verhaalde van hun lotgevallen, terwijl mijn kinderen vaak verveeld om zich heen zaten te kijken en af en toe mompelden "Mama ben je nu klaar, mogen we weg?"
Ik was tevreden met mijn oude telefoon, bebladderd en bekrast was ie jarenlang een doorn in het oog van mijn bloedjes die zelf met het meest geavanceerde materiaal rondliepen, onder het mom van "ik sta voor aap als ik geen zus en zo'n telefoon heb". Ik slofte bij en slikte in, ik schikte mij in mijn lot van 'mama Flintstone' en deed af en toe een impuls aankoop als ik eens hip uit de hoek wilde komen. Zo kocht ik in een opwelling een Tablet die zo traag als dikke stroop bleek te zijn, maar "zeker wel goedkoop he mama...?" Ik gaf het op......, tot gister.
"He he, mama nu kun je me eindelijk whatsappen als we gaan eten en hoef je niet meer zo naar boven te schreeuwen.....!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten