"Jongens, op wie wachten we nog, moet er nog iemand naar de wc?", Has heeft zijn Bereboot volgeladen met jeugd en staat op het punt te vertrekken. Aan boord de kleurrijke groep watersportende kinderen, stapels zeilzakken, en een berg tassen met proviand en droge kleding. Moeders komen de steiger op rennen met zwemvesten die nog in een verloren hoekje lagen, boterhammetjes die waren vergeten en touwjes voor brillen. Het is op de steiger een drukte van belang op dit vroege tijdstip. Has is geduldig, maar wil nu wel vertrekken.
"Roelof gooi jij zo los aan die kant en willen Siets en Rene het andere landvast van de paal halen?". Has is in zijn element, hij glundert, en heeft er zin in vandaag. Hij vervoert de groep straks naar het eiland zodat ze hun boten op tijd kunnen optuigen voor de wedstrijd en is de rest van de dag stand by voor het geval dat nodig mocht zijn. Ton zit klaar bij het roer, iedereen is er, ze kunnen gaan. Has gooit de boot los.
Op de steiger staan onze ouders, sommige met een hond aan de riem voor de eerste wandeling, anderen in een snel aangetrokken joggingbroek met het haar wild op het hoofd.
Als we weg varen zien we het illustere wuivende gezelschap steeds kleiner worden en klinkt hun "succes allemaal!" nog lang over het water......
Annet, wat schrijf je heerlijke verhalen.Je schrijfstijl is pakkend en je legt je hart open.
BeantwoordenVerwijderenElke keer lees ik geboeid je herinneringen.
Dit verhaal in het bijzonder. Aan Has was ik verknocht.
Een geweldige man die altijd voor je klaar stond. Zelfs als het moest midden in de
nacht om bv. de velg van mijn moeders kever, die ik vakkundig tegen een stoeprand had gedeformeerd, weer in model te krijgen.
En wat was ik van de kaart toen hij veel te vroeg overleed.
Deze man verdient meer verhalen uit jouw pen. Je hebt ze vast.