"Hellup, ik heb de trapleuning in mijn hand, sorry!" Ik kan nog net op tijd een ander stuk houvast grijpen en beland gierend op de verdieping. "Nou het is me de entrée wel weer, Annet, je bent ook niks veranderd in al die jaren!" Henriette staat boven aan de trap met haar benen over elkaar naar adem te happen van het lachen. "Ben ik even blij dat je niet van de trap bent gevallen, kom gauw binnen, de koffie is klaar!".
Als we even later naast elkaar op de bank zitten, voelt het zo vertrouwd, hoeveel jaren zijn er voorbij gegaan, hoeveel hebben we van elkaar gemist, waar waren we gebleven?
We praten de jaren door, het verleden herbeleven we, het verdriet om Eddie, dat wat had kunnen zijn, de mooie jaren van onbekommerd leven, niet weten hoe je pad loopt, wie je wordt en tegen welke prijs.
Ze verhuisde naar een andere kant van het land, begon opnieuw, moedig en dapper, wat een respect. En nu zitten we hier, pakken elkaar af en toe vast en kijken elkaar aan, waar is de tijd gebleven?
Als ik wegga hangt de trapleuning nog op half zeven, als stille getuige van een memorabel en warm weerzien na zoveel jaren.
"Lieve Henriette, je was misschien uit mijn oog, maar uit mijn hart ben je nooit geweest, ik ben blij dat ik je weer heb gevonden!".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten