"Er moet een een eitje tussen kunnen". Ik hoor het mijn vader nog zeggen en "dat is geen touw, dat heet landvast".
Ik ging in die jaren trouw naar pianoles, leerde balletten, en zou gaan tennissen. Onze vakanties bestonden steevast uit 6 weken met de caravan naar Zuid Europa en in het voor-en naseizoen pleisterden we op ons vaste plekje op Ameland.
In 1970 ging het roer resoluut om. Na een zondagmiddag toertochtje door Friesland besloten mijn ouders dat we onze ankers eens in Terhorne zouden laten zakken. "We proberen het een jaartje, we kopen een boot en we zien wel" was het verhaal. De eerste zeilboot kwam, een schakel, nummer 553, en meteen werd ik voor de leeuwen gegooid. "Niet zo kinderachtig Annet, aantrekken die schoot, het is je moeder niet!." Mijn vader en leermeester was in zijn element nu hij zijn oude liefde weer kon beoefenen en onderwierp mij dagelijks aan een strak regime. Na het ontbijt was het optuigen geblazen. Alles werd benoemd "dit is een zwaard", kijk dat lange ding heet fokkeloet" en tijdens het zeilen gingen de aanwijzingen gestaag door "altijd bij het overstag gaan, je hoofd naar beneden doen en kijk naar je vaantje!".
Als we samen in de boot zaten was het "hou recht die boot, hangen met die hap!!". Als ik moest leren aanleggen moest het twintig keer over totdat "er een eitje tussen kon". Ik luisterde en leerde, elke dag een stukje kennis, vaardigheid.
In de daaropvolgende jaren ontwikkelde ik, voor het eerst van mijn leven een passie voor iets. Ik merkte dat ik van mijn boot ging houden, dat elke vierkante centimeter vertrouwd was, dat ik een was met mijn boot en dat ik iedere windkracht de baas kon. Als ie een krasje opliep deed het me pijn, als ik tot op het bot verkleumd was en de blaren in mijn handen had staan, verbeet ik me.
's Winters zette ik een kacheltje in de garage en schuurde en lakte als anderen voor de televisie zaten, de vlonders hing ik met touwtjes aan het plafond om te drogen.
Mijn boot, mijn passie.......................
Geen opmerkingen:
Een reactie posten