Terhorne 1998 : "Als de baby er straks is, wil je met drie kinderen toch niet in een lekke caravan zitten, misschien wordt het tijd voor een stacaravan". Mijn moeder kijkt bedenkelijk naar het toenmalige rollende exemplaar dat mankementen begon te vertonen.
Ik stort me vervolgens vol overgave op het project "caravan kopen", samen met Joop Helmholt die zich opwerpt als onderhandelaar. Getweeen schuimen we de provincie af op zoek naar een nieuw vakantieonderkomen voor ons groter wordende gezin.
En dan lopen we tegen hem aan, de Nordstar; ruimte, comfort, ik was meteen verkocht.
Jaren volgden van louter geluk, het was de plek waar we ons als gezin geborgen voelden, waar de kinderen opgroeiden, hun ruzietjes uitvochten, waar oneindig werd getekend, de Winnie de Poeh puzzelstukjes door de lucht vlogen, en de tafels permanent bezaaid lagen met knipsels, kraaltjes en lijm. De omgeving waarin we leefden met een hoofdletter, waar we op regenachtige momenten met jong en oud samenklitten en onze kelen schor zongen, waar we stonden te swingen, moppen tapten, levensvragen bespraken en waar het glas altijd half vol was.
Maar ook de plaats waar ik verdriet verwerkte, waar ik de kracht vond om door te gaan, waar ik op winteravonden vaak stiekem naar toe reed om even alleen te zijn en na te kunnen denken.
Vorig jaar verkocht ik hem, mijn 'hut" die zo de mijne was....
De storm van afgelopen maandag nam hem definitief van me af....
"Annet, herken je hem nog, hij ligt op zijn kop".
De caravan is weg, maar wat rest is een kleurig palet aan herinneringen....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten