"Hallo Fraulein Gorter, bitte herunterkommen, Telefon fuer Sie!". Frau Ruch, de "akela" van het studentenhuis in Zuerich bonkt op de deur van mijn kamer. Ik ren met beleid de met boenwas gepoetste trap af en vlieg regelrecht het telefoonkamertje in. "Hallo Annet, met tante An", knerpst het aan de andere kant van de lijn. "Wij zijn in Grindelwald met zijn allen, heb je zin om morgen met de trein te komen en het weekend bij ons te blijven, we regelen wel wat met slapen, neem je je skies mee?" Mijn hart maakt een sprongetje. Ik heb ze al lang niet gezien, de Leuzen, en al helemaal niet in een winterse entourage en ik verheug me enorm op wat afleiding. Ik schop mijn studieboeken in een hoek en zoek mijn spullen bijelkaar. De volgende morgen gooi ik mijn skies over mijn schouder en pak de trein richting de gezelligheid. In de chateau van oom Jan en tante An op de camping in Grindelwald is het een drukte van belang. Een bont gezelschap heet mij welkom. We praten bij, we lachen, oom Jan grapt dat het een lieve lust is, tante An kan de hapjes niet aanslepen Rita en Loes halen gekkigheid uit, Bertus en grote Ronald hangen onderuit in de caravankussens, Riki helpt An met de catering. Ik kom ogen en oren tekort. Zelden heb ik me zo welkom gevoeld. Na het laatste potje kaarten tellen we koppen en slaapplaatsen en komen we al zingend en grollend tot de ontdekking dat er teveel koppen zijn .....We kleden ons uit en wurmen ons zo goed en zo kwaad als het kan stijf tegenelkaar aan voor nog een beetje slaap.
Die nacht bleef het nog lang onrustig....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten