"Wij gaan hier niet meer weg he opa?" Haar hand gaat op de tast naar zijn arm en blijft daar heel even liggen. "Nee oma, dat hebben we toch samen besloten", zijn oude vingers strengelen zich in de hare.
Zo'n twintig jaar geleden was hun voorperkje nog 1 grote bloemenzee, met vaste plantjes waartussen wekelijks werd geschoffeld. Als opa een tijdje met het onkruid in de weer was, legde oma haar breiwerkje weg en riep hem in de deuropening binnen voor koffie. Nu kijken ze uit op een 'pleintje', want, "het wordt hem teveel". Naast de voordeur aan de buitenkant is inmiddels een alarm aangebracht en in de gang onder aan de trap getuigt het trapliftje van de op leeftijd zijnde bewoners.
De kleine woonkamer wordt voor de helft in beslag genomen door twee enorme 'op-sta-stoelen'. Als opa trots de werking wil laten zien, trekt hij wat onhandig aan de hendel en schiet als een snoek naar voren". Ik kan een glimlach niet onderdrukken. "Ach, dat leren we nog wel", verontschuldigt hij zich.
Boven de eettafel hangt een enorme loep en er ligt een breiwerkje op tafel waar de pennen fier uitsteken. "Ik ben zo blij dat u nu uw hobby weer kunt oppakken" zeg ik bij het afscheid en ik neem me voor de volgende keer een paar bolletjes wol mee te brengen.
Dit is waar ze horen, dit is waar ze blijven...........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten