Hoe vaak dacht ik als kind in mijn oneindige naïviteit al niet na over moederschap als ik mijn kleine bruine beertje samen met het moriaanpopje zorgvuldig toedekte in het rieten poppenwagentje met de ronde houten wieltjes. En als ik er dan mee door de beschutte tuin in Haren liep en een onverwachte windvlaag tilde het dekentje eventjes op dan wist ik niet hoe snel ik het weer recht moest leggen, immers beer en pop konden kou vatten. En ik weet nog goed in de gure herfstmaanden, als de storm rond het huis raasde en de regen tegen de ramen sloeg, dan sprong ik uit mijn warme bed, pakte al mijn beren en poppen bij hun kladden en legde ze een voor een in het behaaglijke holletje dat ik had achtergelaten. Dat er voor mij zelf maar weinig ruimte meer overbleef in het propvolle bed, deerde me niet, ik schoof gewoon naar de koude ijzeren rand en viel overmand door kinder verantwoordelijkheden in slaap. Toen al was het moedertje in mij gewekt.
En dan hou je in 1989 je eigen kind in je armen. Je wiegt hem zoals je je poppen in je herinnering wiegde, je geeft hem te drinken zoals je dat al ontelbare keren als kind met een speelgoedflesje deed, je kleedt hem aan zoals je moriaantje's kleertjes verwisselde en je klopt hem op zijn rug voor een boertje, zoals je je poppen tegen de billen tikte op de manier zoals je je moeder dat bij je kleine zusje had zien doen. Maar nu is het opeens voor de echie en de poppen en de beren zijn voor altijd verleden tijd. En op de tweede zondag in mei krijg je opeens een cadeautje want nu ben jij ook moeder en dat ontroert je meer dan je had gedacht.
En je gaat naarmate je kinderen ouder worden, of je het nou wilt of niet, met andere ogen naar je eigen moeder kijken, je beseft opeens wat ze bedoelde toen ze sprak over de angstige tijd die ze beleefde toen je klein en zo ziek was, je doorvoelt de donkere winteravonden toen ze je per se naar pianoles wilde brengen en jij een grote mond gaf, en je krijgt diep van binnen spijt van al de nachten die je haar in haar stoel bij het raam kleumend in haar ochtendjas ongerust hebt laten wachten omdat jij zo nodig nog een pilsje moest wegtikken in een duister kroegje in Groningen en de nacht je nooit lang genoeg kon duren.
En nu geef ik het stokje dat moederschap heet door aan mijn eigen dochter. En gaat zij vanaf oktober dat hele traject dat ik heb doorlopen van kind, via puber, naar moeder ook meemaken. De geschiedenis zal zich herhalen, en op de tweede zondag in mei zal ook zij over een paar jaar door fluisterende stemmetjes en schuifelende voetjes worden gewekt, en eigengemaakte verfwerkjes krijgen, beschuitjes op bed en de allerliefste plakkerige kusjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten