"Ik ga ook nog wat plantjes achter neerzetten, jongens".
Waarop ik terugloop naar de auto en de klep lostrek. Vervolgens zeul ik me een breuk met gigantische zakken potgrond, dikke brokken houtschors en grote en kleine plastic potten met de meest uiteenlopende planten. Nadat ik wat terrasspul naar achteren heb gebracht, onder het toeziend oog van Niels de voortuin heb vol gepoot met het nodige kleurige materiaal en inmiddels onder de carport planten aan het verpotten ben rijdt lief de oprit op. "Lekker bezig schat, goh heb je het houtwerk van de garage ook al gedaan?", vraagt ie verbaasd als ie uitstapt. "Nou ja, het bovenste puntje van de nok vind ik wat te hoog hoor, misschien kun jij dat straks nog even doen", zeg ik terwijl ik mijn handen uit de blubberige potgrond trek en met mijn veel te grote groene rubberlaarzen achter hem aanslof naar de voordeur waarvan de bovenste helft vanwege het mooie weer openstaat. "Oh ja, ik heb ook nog een nieuwe buitenlamp gekocht", zeg ik terwijl ik mijn laarzen in de gang uitschop, en passant over mijn pijnlijke rug wrijf en de doos met de nieuwe lamp die voor de meterkast staat omhoog houd. "Jij weet ook van geen ophouden hè, straks kun je weer geen poot trekken van de spierpijn...", zegt lief die zich bij binnenkomst uitbundig door Pip laat begroeten. Als we even later aan de eettafel zitten met een dampend kopje koffie kijkt hij onwillekeurig naar buiten. "Wat hangt daar nu voor touw?' vraagt ie met een merkwaardige mimiek terwijl zijn blik blijft rusten op een luguber voor de openslaande deuren heen en weer zwaaiend stuk touw. "Nou, ik had een aardbeienhangplant gekocht en ik dacht, die hang ik leuk aan het balkon van mijn slaapkamer". Mijn altijd rustige lief kijkt me hoofdschuddend aan. "Dus ik heb een mastworp gemaakt aan de balustrade en een lus aan het uiteinde van het touw zodat ik daar de pot met de aardbeienplant aan kon hangen", vervolg ik. "En toen?", lief zijn gezicht maakt al aanstalten om te gaan grimassen. "Nou ja, toen kwam er een windvlaag en ging het zware gevaarte zwiepen en vloog de hele handel bijna door het raam". Hij zegt niks, maar zijn gezicht spreekt boekdelen.
Een half uur later treint Sanne met enige vertraging het station binnen waar ik op mijn vaste strategische plekje met de auto sta te wachten. Als ze na vijf minuten met haar hele pakkelarie de kamer binnen strompelt en na de drie uur durende treinreis in de keuken amechtig op een stoel neerploft met uitzicht op het terras, trekt ze wit weg en gilt : "Mammmma, wat hangt daar voor engs, daar boven, die .. eh.. strop!"
Als ik voor de tweede keer die dag uitleg geef krijg ik van mijn zwangere bloedje de wind van voren. "Jemeg mama, haal onmiddellijk dat touw naar binnen, het lijkt hier wel "Once upon a time in the West!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten