"Mama, ik hoor net van Lucinde dat je een zithoekje onder de grote dennenboom wil maken".
Niels is net uit het taxibusje gestapt en is op de oprit zijn zusje tegen het lijf gelopen die aan de andere kant van de weg op 100 meter afstand uit school komt en na vijf lesuren de piep behoorlijk uut heeft. "Maar daar ligt Fluffie!" zegt ie totaal ontredderd. "Maar Niels dat geeft toch niks", stelt Lucinde, die achter hem aan komt en haar schooltas amechtig in een hoek heeft gegooid hem gerust. "Dat we Fluffie daar zolang geleden hebben begraven betekent niet dat mama er geen leuk zithoekje kan maken", zegt ze in alle rust en schroeft de dop van haar flesje drinken af en neemt een slok. Terwijl ik het gesprek volg ga ik verder ga met het vouwen van de was en verbaas me erover dat mijn jongste bloedje dit keer het geduld kan opbrengen haar broer diplomatiek te woord te staan in plaats van een puberachtige vaak minder genuanceerde opmerking te maken. Ik ga in gedachten terug naar de tijd dat Fluffie, het konijn van Sanne ons leven kwam opvrolijken. Hij werd ons verkocht als dwerg-, hangoor- en angorakonijn, maar geen van de drie kenmerken hebben we ooit bij Fluffie kunnen ontdekken. Hoezo dwerg? Na verloop van tijd zat ie met zijn grote, overigens ook verre van angora, lijf klem in de ren op de camping, vulde hij met zijn enorme aanwezigheid het winterhok van waterlebbertje links tot voerbakje rechts en konden we met de beste wil van de wereld zijn oren niet zien hangen. Maar Fluf, was Fluf en ook al was zelfs zijn naam geënt op een type beharing die hij niet bezat, we vielen allemaal als een blok voor hem. Fluffie ging in een klein rieten mandje mee naar de camping en ontsnapte daar al gravend ettelijke keren uit zijn ren, waarna ie hipte voor zijn leven met onze Jack Russells Takkie en Diddy full speed ahead achter hem aan. Als we hem dan na twee uur beslopen te hebben eindelijk met een teutebel hadden gevangen ging ie, eenmaal terug in zijn ren, languit op zijn zij liggen nahijgen.
Toen ie alweer enige jaren geleden overleed hebben we hem in de voortuin onder de grote dennenboom begraven, in een doosje met iets zachts op de bodem. Een kleurig geverfd keitje gaf aan waar ie lag. Inmiddels is het keitje verdwenen en oogt het hoekje onder de dennenboom al jaren naargeestig en leeg. De rododendrons kregen er niet genoeg zon en redden het niet, kleinere plantjes schoten geen wortel.
"Ja Niels, we maken het weer gezellig onder de dennenboom, ik ga het oude bankje opverven en jij mag me helpen zoeken op internet naar een mooi tuinbeeld en dat zetten we vlakbij Fluffie."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten