Met dank aan onze ouders (Terhorne jaren 70)

"Gaan we nog een kaartje leggen?".
Hoe kneuterig was het campingleven toen, Terhorne, de vroege jaren 70. Niks geen elektriciteit of stromend water in je caravan. Welnee, onze ouders zaten te hannesen met gaslampjes met van die witte ronde kousjes die zo teer en poreus waren dat ze in de meeste gevallen al kapot gingen als ze uit de doosjes werden gehaald en je toevallig te hard kneep. En water werd gewoon aangezeuld met een in de meeste gevallen overklotsende jerrycan waar de dop weer eens van kwijt was en die je vulde bij het lage kraantje tegen het wc gebouw. En chemische toiletten? Welnee, wij moesten ons nog behelpen met een toiletemmer die bij voorkeur door de vaders werden geleegd en omgespoeld, en waar, als ie eenmaal weer fris was, een blauw chemisch goedje werd ingegoten. Ook douches had je niet in de caravans van toen. 
Wij togen trouw elke ochtend met een toilettas onder de arm en een handdoek om de nek naar de algemene dameswasruimte en stonden daar naast een handjevol andere slaapkoppen bij een van de wasbakken een kattenwasje te doen. En mocht je toevallig aan een douchebeurt toe zijn dan dook je een van de twee lavetten in waar je met je warme billen op een soort van gewolkt ijskoud stenen aanrecht zat met je voeten in een dito ronde wasbak.
Die gezelligheid van de jaren 70, je vermaakte je als kind op de camping eigenlijk altijd. Bij mooi weer roeiden we in onze rubberboten naar het eiland en gingen er slootje springen, of we zaten met bamboe hengeltjes te vissen op de steiger met een emmer naast ons terwijl onze ouders steevast gezelligheid bij elkaar zochten met een drankje en een nootje. 
Als de regen met bakken uit de lucht kwam legde mijn moeder een grote theedoek op de tafel en mochten wij in de caravan met een stel kinderen pinda's doppen terwijl het hemelwater in lange slierten langs de ramen droop. Of we haalden een bordspel tevoorschijn, bedachten in veel gevallen geheel nieuwe hilarische regels en vermaakten ons zo urenlang met dobbelstenen en pionnetjes, totdat de zon weer ging schijnen en wij weer naar buiten konden.
Terhorne jaren 70, hoe vaak denk ik niet terug aan die tijd, toen het leven eenvoudig en overzichtelijk was en wij in een vertrouwde omgeving konden groeien naar volwassenheid. 
Nu, jaren later, nu ik zelf kinderen heb en soms vind dat de tijd zo akelig snel gaat, draai ik in mijn hoofd regelmatig de klok even terug en besef ik pas hoe bijzonder en funderend die tijd is geweest.
Met dank aan onze ouders.