He lived his dream (jaren 80 - 2014)

De telefoon gaat. Als ik 'extern' in de display zie staan weet ik eigenlijk al wie er belt.
"Ja schattie met mij, ik heb vannacht weer zo slecht geslapen". Aan de andere kant van de lijn klinkt de vertrouwde stem van mijn vader, mijn achterbuurman. De laatste tijd volgen zijn gezondheidsklachten elkaar in rap tempo op en gaan de jaren zich stukje bij beetje aftekenen ondanks de hem zo kenmerkende tegenstribbelingen en ontkenningen. Nadat hij een paar jaar geleden in zijn hoekwoning achterwaarts van de wankele vlizotrap is gebuiteld en zijn hielbeen brak, wil het lopen nog steeds niet vlotten. De aangeschafte rollator mag ik van hem echter onder geen beding van zolder halen, want, eigenwijs als ie is, "ik red me wel met mijn stok". En ik weet uit ervaring, bij dergelijke uitspraken geldt 'wee je gebeente als je daar iets tegen in brengt'. "Wil je de dokter voor me bellen, ik moet echt zwaardere slaaptabletten, deze helpen voor geen meter!" en hij sluit zijn zin af met een diepe zucht. "Pap ik ben even bezig maar ik doe het vandaag", zeg ik terwijl ik de laatste hand leg aan een verhaal.
Het lijkt nog maar zo kort geleden dat ik een stukje mee mocht in zijn droom om de wereld rond te zeilen. Hoeveel uren voer ik met hem over de Middellandse Zee, vader en dochter, 1 met de elementen, hij leerde me koersen uitzetten en in het donker lichtbakens van havens te herkennen door het aantal flitsen te tellen en de pauzes ertussen. We hielden 's nachts om toerbeurten de wacht, sliepen om en om en keken uren naar de sterren. We voerden op lange aaneengesloten zeildagen diepzinnige gesprekken over zaken waar we thuis aan wal nooit aan toe waren gekomen, we drongen door tot de kern van de ander. 
Een keer brak er 's nachts tijdens zijn wacht een hevige storm los en trommelde hij me in paniek uit mijn kooi. "Je moet boven komen, ik ben zeeziek!" En terwijl de wind ons om de oren loeide en de muur van golven voor ons steeds hoger werd vochten we ons een weg over het stampende dek en schreeuwden op de toppen van onze stembanden naar elkaar terwijl we de enorme lappen zeil met al onze kracht vastzetten. Het was een van de meest intense en indrukwekkende ervaringen die ik met mijn vader heb gedeeld. 
Als ik die middag zijn slaaptabletten bij hem breng kijk ik heel even met andere ogen naar de vele verstilde souvenirs aan de muur en de tientallen bijzondere schelpen in de glazen vitrinekast die allen getuigen van zijn avonturen op zee en de gebieden die hij aandeed.
He lived his dream.