"Wie gaat er in de pauze mee naar de drogist om groentjes te halen?"
'Groentjes', zoals wij ze noemden, de kleine ronde groene mentholachtige balletjes met een soort van heerlijk poeder binnenin zijn in mijn gedachten onlosmakelijk verbonden met mijn middelbare school periode op het Zernike College in Helpman in de jaren 70.
Hoe saai we de lessen ook vonden, hoe klam en plakkerig we ook waren van de driekwartier durende fietstocht naar school, het idee dat we in de kleine pauze onze vaste gang konden maken naar de drogist aan de Hereweg om de paar gulden die we altijd bij ons hadden om te zetten in die groene heerlijkheid maakte veel goed. Dat we na een hele puntzak of meerdere leeggegeten te hebben kotsmisselijk noodgedwongen moesten pauzeren op de grote houten bank halverwege de weg terug naar school, is een heel ander verhaal. Ik kan me de middaglessen nog helder voor de geest halen dat ik zo misselijk als een kraai mijn schooltas uit voorzorg al met de flap open naast mijn bank had staan zodat ik er elk moment in kon gaan spugen. Hoeveel kilo van die kleine groene balletjes heb ik in die jaren niet naar binnen gewerkt, hoe vaak dacht ik, "deze keer eet ik niet die hele zak in een keer leeg", om vervolgens toch weer de hele inhoud in handvolle porties in mijn keelgat te laten rollen.
Ik kan me nog goed herinneren dat ik eens met regenachtig weer na het kopen van een puntzak groentjes met een groepje klasgenoten de drogisterij aan de Hereweg wilde uitlopen en toen een glijer maakte over de natte vloer, languit op de grond viel en een fontein van groentjes over me heen kreeg. In de hilarische consternatie kreeg ik de slappe lach en plaste tot overmaat van ramp ook nog in mijn broek. Een gênantere vertoning was bijna niet mogelijk. De weken erop dorst ik geen stap meer bij de drogist over de drempel te zetten, maar at de groentjes wel vrolijk mee van anderen.
Vorige week zag ik ze liggen in een schap bij de supermarkt en ik kon niet anders dan met een gevoel voor nostalgie een bescheiden portie in mijn karretje gooien. Eenmaal thuis vertelde ik met het zakje groentjes in mijn hand bovenstaand verhaal aan mijn bloedjes. Waarop Niels met een verbaasd gezicht vroeg "mama, waren er geen grotere dropjes?"
Die avond at ik, net als vroeger, het hele zakje in een keer leeg, en was toen ik naar bed ging weer zo misselijk als een kraai, net als vroeger ....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten