Wat kunnen verstilde momenten als deze toch veel herinneringen oproepen.
Alsof er zoemend een film door een projector draait, het beeld op het uitschuifbare projectiescherm opeens stil blijft staan en de filmapparatuur begint te ratelen. Je ogen worden als vanzelf naar het plaatje toe gezogen en je hersenen en je hart registreren respectievelijk herinneringen en emoties.
Herinneringen aan mensen, ieder met zijn of haar zwakheden en eigenaardigheden, mensen die jaar in jaar uit deel uitmaakten van een hechte groep bij wie het altijd goed toeven was, mensen die stuk voor stuk voor gezelligheid, vertrouwdheid en saamhorigheid stonden en toen nog geen flauw idee hadden wat voor impact dat zou hebben op ons latere 'grote mensen' leven.
Emoties ook, emoties bij een tijdsbeeld, de jaren 70, een episode die de nodige bladzijden in ons leven heeft gevuld. En niet alleen met ontluikende liefdes, maar ook met puberale schroom en onzekerheden enerzijds en balorige overmoedigheid anderzijds. We stonden samen aan het begin, we ontwikkelden ons naast elkaar en gingen hand in hand huiverend door de branding.
Als ik dit verstilde beeld zie, kijk ik in de ogen van het kind dat ik was, balancerend op de treeplank van het leven. Nu pas weet ik dat er nog zoveel lessen kwamen om te leren, dat ik de meeste fouten nog moest maken en nog vele teleurstellingen zou moeten verwerken.
En anno 2014, bijna 40 jaar later, raken de beelden van toen me beduidend meer dan vroeger. Is het de nostalgie, de heimwee of misschien toch de melancholie? Zijn het de illusies van toen, de nagejaagde dromen, of is het wellicht de toekomst die anders werd ingekleurd?
Mijn kinderen zouden zeggen "Mama, je wordt oud..!"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten