"Annet, waar is mijn vader?" "Fokko, heb jij mijn moeder gezien?"
Het zijn de zinnetjes die tijdens vakanties heen en weer worden gepingpongd sinds mijn bloedjes en ik deel zijn gaan uitmaken van het leven van een papa en zijn vier kids. Hoeveel nachten heb ik die tien tobbige jaren die daaraan voorafgingen niet wakker gelegen, peinzend over hoe nu verder met mijn, zoals ik zelf placht te zeggen "geamputeerde" gezin. Bij elk jaar dat ik langer alleen was sloop er meer twijfel in me, bekroop me het gevoel van "is dit nu alles?" Ik vroeg me regelmatig af "hoe zou ik in godsnaam op de lange termijn die leegte kunnen vullen die bij tijd en wijle meer pijn deed dan ik wilde toegeven, zou ik ooit weer zij aan zij, schouder aan schouder de branding door durven, of bleef moeder-zijn de hoofdrol van mijn leven?" Ik merkte dat 'sterk zijn' in de loop der jaren een pantser werd en 'flink zijn' een muur en ik raakte steeds verder vervreemd van mezelf, maar wat nog erger was, op drift voor anderen. Totdat ik hem ontmoette.
Hij die alles vertegenwoordigde wat ik niet was, die rust bracht in mijn woelige baren en warmte blies in mijn bekoelde hart. En toen we de twee halve, nog ietwat beschadigde, schalen van onze beide gezinnen voorzichtig op elkaar legden ontstond een bijzonder verbond waarvan ik nooit had durven hopen dat ik het nog zou meemaken.
"Annet, hoe oud ben jij eigenlijk?" wilde Julian weten bij het tent opzetten tijdens onze eerste gezamenlijke vakantie in Terhorne. Toen ik met mijn hoofd onder het tentdoek door mijn leeftijd zei, schreeuwde hij richting zijn vader "Jemeg papa, het is wel een oude vrouw!" We kunnen er nog steeds smakelijk om lachen.
Inmiddels zijn we gewend aan hoe we functioneren met zijn allen enerzijds en elk met ons eigen gezin anderzijds. Als we ergens met de hele groep zitten te eten weten we niet beter dan dat we de aandacht van andere gasten trekken en menig hoofd onze kant wordt opgedraaid.
Je ziet ze denken "wie hoort bij wie...?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten