"Mama, mag ik zo meteen koken?"
Ik heb net mijn tas in een hoek gegooid na anderhalf uur puffen in de auto op binnendoor weggetjes in de prairie van Friesland en weet niet hoe snel ik een slok koud drinken uit de koelkast moet trekken. Lucinde hangt verveeld tegen het aanrecht en draait wat aan haar wel erg ontkleurde en eigenlijk te blond uitgevallen lange haar. "Oh dat komt mij prima uit" kreun ik, "want Niels moet straks naar voetbal, dus we moeten even opschieten", en ik schop mijn schoenen in een hoek en trek een sprintje naar het toilet. "Dan moet je me straks wel even geschiedenis overhoren, enne, wat eten we eigenlijk?", roept mijn jongste bloedje me na en ze begint alvast luidruchtig wat pannen uit de la te trekken.
Als ik weer in de keuken kom staat ook Niels, die zich inmiddels heeft weggerukt achter zijn IPad, met spanning af te wachten wat de pot zal schaften vanavond. "Ik heb spaghetti met carbonara saus en blokjes ham, dat is niet zo moeilijk, gewoon koken en roeren, meer niet" zeg ik terwijl ik alvast wat bestek pak en borden uit de kast haal. "Kun jij dat wel?" vraagt Niels die blijkbaar een hard hoofd heeft in de kookkunsten van zijn zusje. Net als hij ben ook ik de recente kookcapriolen van mijn jongste bloedje niet vergeten. Bijvoorbeeld toen ze een taart ging maken en nogal slordig met de in het recept genoemde hoeveelheden omging. "Mama, wat maakt dat nu uit, dat hoeft allemaal niet zo precies" waardoor het sneue en smakeloze misbaksel onaangeroerd met een zwieper in de container verdween. Of die keer dat ze cupcakes ging fabriceren en zoveel fondant en marsepein erop glierde dat ze volgens eigen zeggen alleen waren om naar te kijken...
Dit keer lijkt ze met de spaghetti alles onder controle te hebben. Niels kijkt nog eens in de pan en trekt een gezicht waar de goedkeuring van af straalt. "Mama, weet je eigenlijk wel hoe je kunt zien dat de spaghetti gaar is?", vraagt kokkie triomfantelijk. "Nou, ik proef dan altijd even", zeg ik moederlijk en ik grijp een vork om een sliert uit de pan met borrelend water te pakken. "Welnee, ik doe dat heel anders", zegt mijn jongste bloedje.
Ze pakt een vergiet, kiept de pan met kokende spaghetti om, graait met een ovenwant een handvol slierten eruit en gooit ze in een strakke worp tegen de koelkastdeur.
"Als ze blijven plakken zijn ze gaar".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten