"Mama, mag Robert ook mee naar Ameland?"
Puber Sanne drentelt om me heen en ik weet als ik naar haar gezicht kijk, waarvan de onderlip voor de gelegenheid geprononceerd op pruilen staat, dat ze net zolang zal blijven smeken totdat ik instem om haar vriendje Robert mee te smokkelen naar het piepkleine duinhuisje op Ameland dat ik voor vier personen en een hond heb gereserveerd gedurende de meivakantie van 2008. Mijn hart en hersenen voeren inwendig een hevige strijd. "Sanne, ik ben echt de pineut als ze gaan controleren, want wij zijn daar dan dus met twee verstekelingen, omdat ik Diddy ook al onaangekondigd meeneem" schutter ik en ik begin me al enigszins ongemakkelijk te voelen. Naast mij klaart een pubergezicht op en wordt een pruillip ingetrokken. De overwinning smaakt haar zo te zien honingzoet. Ze schuift wat langs het aanrecht en vraagt dan quasi nonchalant "zal ik de vaatwasser even leeghalen en dan bel ik daarna Robert even om te zeggen dat het goed is..".
Sanne en Robert, acht jaar verkering. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Een rumoerige chaotische bakvis van veertien met alle bijbehorende nukken, helemaal hoteldebotel van een keurige rustige jongen die op dezelfde middelbare school zat, een paar klassen hoger dan zij.
Bij het zien van deze foto gaat er veel door me heen. We hadden heerlijke dagen met zijn vijven op Ameland. We redderden met zijn allen in 'Receptaculum', het zwaar gedateerde inimini huisje met de mysterieuze naam dat verscholen lag in de duinen van Nes, knusjes tegen de bosrand aan. We trapten met opbollende jassen tegen de wind in naar de vuurtoren en toverden elke dag bij het petieterige keukenblokje met veel kunst- en vliegwerk een redelijke maaltijd op tafel waarna mijn drie bloedjes met zachte dwang van Robert's zijde de afwas voor hun rekening namen. Ik zag hoe 'onze verstekeling' zich die dagen intensief bekommerde om Niels, puzzeltjes legde met Lucinde en vriendinnetje Sanne temperde als de gemoederen in de kleine ruimte weer eens dreigden oververhit te raken.
Het was een memorabele week.
Sanne en Robert, de een bloedeigen, de ander ondertussen in het hart gesloten.
De omstandigheden van de laatste maanden hebben hen versneld volwassen gemaakt. Nieuwe verantwoordelijkheden verwijzen de jarenlange onbezorgdheid definitief naar de achtergrond.
Pubers van toen, ouders van nu.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten