"Daar komen oma Mieke en tante Wil aan!"
Mijn bloedjes leggen hun telefoons, laptops en IPad weg en lopen met Pip in hun kielzog de kamer uit om de twee oudere dames te begroeten en hun tassen aan te pakken. Ik blijf binnen voor het raam staan en sla het tafereel gade. Het kleine rode autootje van mijn moeder draait de oprit op en komt tot stilstand bij het tweede paadje waar de bloedjes al armenzwaaiend klaar staan. Als de dames uitstappen wordt er geknuffeld en gekust en zet de groep zich na de enthousiaste begroeting al pratend in beweging richting de voordeur, bloedjes met de tassen voorop, Pip dartelend om hen heen en de dames er in ganzenpas achteraan. In de gang wordt het wat krapjes met zijn vijven, dus de helft van het gezelschap is met jassen in de weer en de andere helft komt met tassen de kamer in en zet ze alvast onder het barretje neer. Als ik eindelijk ook kans krijg mijn moeder en mijn tante te begroeten hangt Pip al met zijn kopje in een van de tassen op de grond. "Oh ja, dit is nog voor jou", zegt tante Wil en ze drukt me een doos luxe bonbons in de handen, waarna Niels die dit gebaar niet ontgaan is, vraagt, "mama, mag ik zo'n bonbon?" Als hij het doosje heeft opengemaakt, het eerste exemplaar in zijn mond steekt en zichtbaar van de inhoud geniet houdt ie het chique doosje met de zes in gekleurd vloeipapier gevleide chocolade lekkernijen voor Lucinde haar neus. "Lekker, wil je ook een?" Bloedje twee doet een greep en frunnikt aan de roodgouden wikkel. Tenslotte vindt ook Sanne's hand de weg naar het doosje en verdwijnt een derde majestueuze brok in haar mond. Terwijl ik koffie sta te zetten en het in de kamer roezemoest komt mijn moeder naar me toe en tovert uit haar tas een grote doos Merci. "Kijk, voor jou, voor bij de koffie als Fokko komt". Ik weet niet hoe snel ik de doos onder de verbaasde blik van mijn moeder in mijn pannenla moet schuiven, want ik hoor aan de voetstappen op de plavuizen in de kamer dat er weer een chocoladeroofdier in aantocht is. Als de visite die avond huiswaarts keert, de vaatwasser gevuld is en de bloedjes naar bed, trek ik mijn pannenla open en schuif achtereenvolgens drie Merci's in de smaken hazelnoot, mokka en caramel naar binnen. Tenslotte zoek ik een nieuwe verstopplaats voor mijn chocolaatjes. Het wordt de oude servieskast van tante Ellie, ver naar achteren, bovenop het Wedgwood. Sindsdien open ik elke dag zo rond half 11, als de bloedjes op bed liggen, het deurtje en neem stiekem een Merci'tje.
Maar na krap een week komt Lucinde gierend van het lachen de trap af en met een "jaaaaa, ik zie ze liggen!" komt er een einde aan mijn stille genot.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten