"Mama, wat had ik nou gezegd...!" (2014)

Woensdag:
"Mama, kom je even kijken, Rohan en ik hebben de hele garage opgeruimd!".
Niels komt buiten adem door de openslaande deuren binnen en kijkt om zich heen waar ik ben. Ik stommel op de vide achter de computer vandaan en steek, zittend op mijn rollende bureaustoel, mijn hoofd door de spijlen van de balustrade zodat hij mij kan zien. Terwijl ik met enigszins verdraaide nek tussen hemel en aarde hang en bedenk dat ik beter gewoon had kunnen gaan staan roep ik in mijn benarde positie naar beneden "te gek mannen, ik kom meteen kijken!" Nadat ik mij nektwistend uit de balustrade heb gewerkt, begeef ik mij naar de garage en werp bewonderende blikken op de ruimte die er spic en span uitziet. De werkbank is een plaatje, het bootje van Lucinde staat op zijn zij tegen de wand en van de vloer kun je eten. Ik overlaad Niels en zijn begeleider met complimenten. "Mama, hou je hem nu ook echt netjes?' vraagt Niels met rode konen en een parelend zweetdruppeltje in zijn haargrens."Jazeker" zeg ik dankbaar, "ik moet namelijk bij de smeerkuil kunnen want daar liggen mijn zomerbanden in en die wil ik er binnenkort om laten zetten." De dagen erop geniet ik van mijn opgeruimde garage, ik kan overal bij en hoeft niet te polsstokken over allerhande meuk.
Zondag:
"Mama, wil je morgen alsjeblieft komen en wat spullen halen, we kunnen hier nog niet alles kwijt." Haarlem 'calling'. Aan de andere kant van de lijn galmt de echoënde stem van dochterlief door de nog in te richten woning. "We gaan wel een kast kopen hoor waar die boeken en zo in moeten, maar het is hier nu zo rommelig met al die dozen en troepjes...." 
Maandagochtend tuf ik naar Haarlem voor "'t is niet veel hoor mam" en krijg bijkans een appelflauwte als ik zie wat ik mee terug moet torsen. "Oh ja, en mama, dat was ik nog vergeten te zeggen" , zegt mijn bloedje liefjes "wil je ook nog wat spullen bij Robert zijn vader brengen?"
Om kwart over tien 's avonds wurm ik mezelf in een auto waar geen mier meer in kan. Een grote ladder hangt vervaarlijk boven mijn hoofd, dozen staan hutjemutje tegenelkaar aan en de zware tassen zitten klemvast in de gordels voor en achter. Ik voel me net Tina Trucker als ik Haarlem verlaat en de duisternis in rij. Om kwart voor twaalf los ik mijn eerste vracht en om twee uur 's nachts lig ik uitgesleept op bed. Van de opgeruimde garage is de volgende dag niks meer over. Als Niels de garage betreedt, beent ie spoorslags terug en geeft me voor vijf cent "mama, wat had ik nou gezegd!"
Vrijdag:
Haarlem 'calling'. "Mama, omdat we nog niet helemaal zijn ingericht, wil ik mijn verjaardag voor mijn vrienden graag nog in Heerenveen vieren. Kunnen we even plannen wanneer we boodschappen gaan doen, ik kom dit weekend thuis." Ik hap naar adem, maar ze is me voor. "Oh ja, er blijven tien mensen slapen, dat zijn volgens mij alle bedden en 1 matje..." 
En als ik bijna knock-out ben volgt de genadeslag "Mama, jullie kunnen met Pip toch wel ergens logeren he...?"
Waarvan akte.