Terhorne, 1976.
De lange winter was eindelijk voorbij. De blaadjes kwamen weer aan de bomen, de dagen gingen lengen en in de correspondentiebrieven die zo rond februari / maart bij mij thuis op de deurmat vielen las ik steeds dezelfde zin: "1 april gaat de camping weer open, wanneer komen jullie?"
Slaapzakken die op zolder een winterslaap hadden gehouden kregen met de mattenklopper en werden aan de lijn gehangen om op te frissen. Bij de kampeerwinkel werden houten haringen, scheerlijnen en rubbers ingeslagen en Witte Kat batterijen voor de zaklantaarns. Ik kan me nog herinneren dat mijn moeder bij Wieringa in Haren kleine witte kousjes kocht voor de gaslampjes en een rol zelfklevend kastpapier om de kastjes van de caravan van binnen mee te beplakken.
Samen met mijn vader haalde ik mijn boot uit de winterstalling in Zuidlaren. Ik checkte de lichten van de trailer en trok de spanbanden nog eens extra aan.
En dan togen we in april, zodra de camping de poorten had geopend, eindelijk in een volgepakte auto richting Terhorne. Wij waren altijd enorm opgewonden en konden niet wachten om onze vrienden en vriendinnen weer te zien. De eerste rit in het voorjaar naar de camping duurde ons eigenlijk altijd te lang. Meestal kwam mijn moeder er halverwege, ongeveer bij Drachten, achter dat we toch nog wat waren vergeten, maar van omkeren was geen sprake, alleen als we de volle juspan in de gang hadden laten staan. Eenmaal op de camping rolden we uit de auto en bekommerden ons niet meer om het uitpakken. Als onze ouders ons boos nariepen waren wij al lang uit het zicht verdwenen, en zaten in een tijd van een mum in een grote kring op het gras bij de praten met de vaste clan. Wat waren we allemaal blij dat het seizoen weer was begonnen.
We vingen de eerste prille zonnestralen op onze bleken lijven, we haalden voor de eerste keer het dekkleed weer van onze boten, keken bij elkaar wat voor nieuw zeilmateriaal er was aangeschaft en genoten van het eerste zeilrak van dat seizoen.
Toen ook de vertrouwde grapjes weer rondstuiterden was het alsof we de camping nooit hadden verlaten....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten