"Annet, Jacob aan de lijn!", mijn moeder roept naar boven en ik ren even later de trap af en neem de telefoon van haar over. "Hoe laat ben je in De Wilp?" klinkt het aan de andere kant.
De busreis vanaf het hoofdstation in Groningen waar mijn moeder mij afzette bij 'Het Peerd van Ome Loeks', ging eerst richting Leek, en dan verder kneuterig hobbelend door Tolbert, Niebert, Nuis en Marum naar De Wilp en zat in mijn systeem gebakken. Ik kon de reis dromen en verheugde me altijd enorm op het weerzien en de huiselijkheid van de familie Dopstra.
Jacob wachtte me dan op bij de bushalte en samen liepen we naar zijn ouderlijk huis aan de Oosterweg. Als zijn ouders daar niet gezellig in de kamer aan de thee of de koffie zaten zochten we ze op in het Dorpshuis. Daar volgde een warme begroeting en natuurlijk wat grapjasserij van zijn vader waarop we vaak nog even in de sportzaal aan de touwen gingen hangen of gewoon voor de gezelligheid bleven en wat hand- en spandiensten verrichtten.
Jacob, mijn eerste grote liefde. Terhorne fungeerde als onze bakermat, we waren Thomasvaer en Pieternel, Kloris en Roosje, nooit ver uit elkaar, altijd in elkaars buurt, praktisch nooit ruzie of onenigheid, het drukke meisje en de rustige jongen.
Ik herinner me nog goed onze bezoekjes aan De Drie Gezusters in Groningen waar we vaak, wachtend op de bus naar De Wilp verkleumd achter een glas Wiener Melange zaten en praatten, altijd zoveel te bepraten, of die keren dat we naar de film waren geweest en in de stromende regen druipend op de laatste bus naar Haren stonden te wachten.
We droegen elkaars namen in een kettinkje en een armbandje, ik stond aan de rand van het voetbalveld als hij speelde met De Wilpster Boys en als ik in Terhorne geen fokkenist had hielp hij me uit de brand.
Jaren bijna onafscheidelijk, zoveel gedeeld, zoveel beleefd.
Je eerste grote liefde, ... die vergeet je nooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten