Zomer 1997.
"We hebben genoeg liefde voor een derde".
Ik neem een slok van mijn wijn en mijmer voor me uit, een intense emotie is in mij op gang gebracht.
Het is een mooie lome zomeravond, we zitten bij vrienden aan boord in de jachthaven van Joure en kijken wat over het water, ieder verzonken in zijn of haar eigen gedachten.
Het riet golft zachtjes, in de verte snateren een paar eenden, de kroegen krijgen hun eerste klanten, een boot vaart ronkend de haven in.
Op deze perfecte avond, als onze gesprekken aan diepgang winnen, het leven al pratend in al haar kwetsbaarheid en essentie wordt blootgelegd raakt onze diepste kern beroerd. Als we die nacht naar huis rijden delen we zwijgend elkaars gedachten.
Op 31 december 1998, dertien dagen voor mijn veertigste verjaardag, hield ik je voor het eerst in mijn armen.
"Wens vervuld, wonder gebleven", "kroon op ons gezin" stond er op je geboortekaartje, zo welkom, zo ontzettend welkom.
Voor je naam zocht ik dagenlang naar iets bijzonders en vond uiteindelijk "L.u.c.i.n.d.e", godin van het licht, een mooie symboliek in de donkere decembermaand. Toen nog niet wetende dat we in de jaren erna jouw licht zo hard nodig zouden hebben......
Met liefde en toewijding deed ik na ruim 7 jaar alles over, de doorwaakte nachten, de luiers, de flesjes, de pijntjes. Ik groeide door jou en met jou.
Toen papa wegging was je nog maar drie en moesten we met zijn viertjes noodgedwongen hergroeperen, Niels en Sanne gingen naar school en wij waren eigenlijk altijd met zijn tweetjes. Ik liep je de hele dag te filmen, wilde niks van je missen, speelde, bouwde, slurpte alles op, was onvermoeibaar bezig papa en mama te zijn, ondanks mijn verdriet en mijn zorgen.
Op het schoolplein was ik 'de oude moeder', maar ik stond er zo trots als een pauw omdat jij bij mij hoorde.
En nu ben je al 15, 'mijn muis', 'mijn kadootje', godin van mijn licht......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten