"Mama, je hoeft me niet op te halen, ik fiets wel naar huis, dat doet iedereen!" Sanne is zich aan het optutten om uit te gaan, beent heen en weer tussen keuken en badkamer en trekt bij elke gang een zwarter gezicht. "Ik wil gewoon niet dat je alleen in het donker fietst, dat weet je" zeg ik dwingend en roer de houten pollepel met een net even te stevige zwieper door de soep. "En trouwens, die soep lust ik niet, ik maak wel een tosti!" moppert mijn bloedje die en passant nog even een blik in de pan werpt.
Puberende Sanne, "mama, je hoeft niet voor me op te blijven, ik drink heus niet!" Ik kijk haar aan en zeg "ik blijf ook niet op, maar ik wil wel dat je me even wakker maakt als je thuis komt en dan een keer in mijn gezicht ademt...." "Pfff, niemand doet dat, dat is nou weer typisch zo'n actie van jou!", zucht mijn dochter die inmiddels aardig op dreef is. Ik voel dat ik nog even moet doorbijten.
"En wie haalt 's nachts gekleed in haar nachthemd, met laarzen aan of pantoffels, haar kind op uit het centrum en werkt duwend en trekkend onder de vermakelijke blikken van de voorbijlopende kroeggangers een weerbarstige fiets de achterbak in?" kakelt Sanne door. "Nou ikke dus", zeg ik triomfantelijk.
"Weet je mama, mijn grootste nachtmerrie is dat jij nog eens in je pyjama met je pantoffels aan en je haar recht op je hoofd de kroeg in stiefelt om op mij te halen; daarom ben ik altijd op tijd, ik zou me kapot schamen....!".
Ik herinner me nog goed al die keren dat ik in bed lag te wachten, het geluid van haar fiets die in het rek op de oprit werd gezet, haar snelle voetstappen om het huis en tenslotte de sleutel voorzichtig draaiend in het slot van de voordeur. Dan getrippel op de plavuizen beneden, het standaard gerommel in de badkamer, kastjes open, kastjes dicht en even later het vertrouwde gekraak van de derde tree. Nog even en ze zou op mijn slaapkamer komen.
Met het lampje van haar mobiel op mijn gezicht gericht, fluisterde ze dan "mama, ik ben er, even ruiken". Vervolgens boog ze zich met de onmiskenbare lucht van de bar nog om zich heen, en de stank van sigarettenrook in haar haar naar me toe en ademde 1 keer in mijn gezicht.
Meestal was het goed, een heel enkele keer had ze de verleiding niet kunnen weerstaan, maar dan dacht ik aan mijn eigen jeugd en hoe ook ik mijn grenzen had gezocht. Na een lichte reprimande ging ze dan nog even bij me zitten, vertelde hoe de avond was verlopen, wie er allemaal waren en met wie ze was terug gefietst.
En als ik dan na de laatste knuffel en het gefluisterde "welterusten mama" mijn hoofd weer op het kussen legde, zeilde ik met een tevreden glimlach om mijn mond naar dromenland......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten