woensdag 8 januari 2014
Niels en Sanne anno 1995
Omdat ik een leuke uitnodiging voor een feest wil versturen roep ik weer eens de hulp in van mijn kleine figuranten.
"Mama, mag ik deftig zijn?" Kwikzilver Sanne huppelt om me heen, tuit haar lipjes en neemt de pose aan van een heuse deftige dame. Haar enthousiasme werkt blijkbaar aanstekelijk. Niels die op de grond zit te spelen, laat zijn autootjes voor wat ze zijn en staat even later zij aan zij met zijn zusje tegenover me, zijn blik omhoog gericht. "Mama, mag ik een mooie papa worden?" Om zijn woorden kracht bij te zetten verlaagt hij zijn stem en fronst zijn voorhoofd.
Nadat mijn peuters verscheidene keren achtereen geen sikkepitje zin tentoonspreidden om mee te gaan in mijn geënsceneerde foto's, of constant naar de wc moesten, straalt het enthousiasme nu van ze af. Als ik hun smekende blikken voor me zie bedenk ik opeens dat ik helemaal geen geschikte outfits heb om ze feestelijk mee uit te dossen, anders dan hun eigen kleertjes en die blinken nou niet echt uit door een hoog partygehalte. Ik besluit daarom de echte 'papa en mama' kleren in de strijd te gooien en tover uit onze eigen kledingkast wat materiaal tevoorschijn.
De kleintjes glimmen van trots als ze mij met de spullen beneden zien komen. Eerst hul ik Sanne in een zwart topje van mij dat tot haar knietjes reikt en zet haar kleine voetjes in mijn lakpumps. "Mama, ik moet nog oorbellen en lippenstift!" ordonneert de wankelende peuter. Niels zijn outfit vergt de nodige aanpassing. Papa's broek, die dateert van het 60-er jaren feest, moet tot de helft worden opgestroopt en bij de taille worden vastgezet. "Mama dat prikt", kreunt de kleine papa. "Niels, wie mooi wil zijn moet pijn lijden" zeg ik met het zweet op mijn hoofd, pielend op mijn knieën met een handjevol veiligheidsspelden. Dan rol ik de mouwen van het hemd flink op, neem het strikje wat in en poot Niels zijn voetjes in papa's glimmende trouwschoenen. Sanne trekt koket haar lipjes strak zodat ik ze kan stiften en Niels op zijn beurt wil beslist nog een snorretje.
Als ik ze dan allebei nog een hoed op zet en een frivole stola om Sanne haar kleine schoudertjes drapeer is het plaatje compleet.
De kleintjes zijn zo vol van hun 'grote mensen' verkleedpartij dat ze bijna vergeten te lachen......
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten