Honderd jaar handen

"Oma, hou je handen eens naast die van mij". 
Sanne schuift haar bord wat opzij, rolt haar stoel een tikkie naar achteren en legt haar handen naast elkaar op het witte tafelkleed. Mijn moeder vouwt haar servet op, zet haar wijnglas even aan de kant en legt dan haar handen tegen die van haar kleindochter aan.
Honderd jaar handen. 
De 78 jaar oude handen van dat nog altijd in haar hart Rooms-katholieke kind, de handen die op kostschool zo menigmaal in gebed moesten worden gevouwen, die als boetedoening na balorigheid regelmatig voor dag en dauw de stenen vloeren van diezelfde kostschool moesten schrobben, terwijl ze op haar blote knieën zat. De handen die in moeilijke tijden gevouwen lagen in haar schoot en waar traan na traan op drupte.
Maar tevens de handen die mij hebben gevoed, getroost en gedragen. Die mijn tranen wegveegden, mij van splinters verlosten, pleisters plakten op mijn wonden, mijn haar vlochten en mij leerden haken. 
En dan de 22 jaar jonge handen van Sanne. De handen waarvan ik na haar geboorte alle vingertjes telde, die veilig in die van mij lagen als we erop uit gingen, de handen die altijd in de weer waren met knutselspul en die mij snibbig wegduwden toen ik haar wilde leren fietsen zonder zijwieltjes. Maar ook de handen die Takkie voor de laatste keer aaiden. 
En ja, bijna vergeten, de handen van de afwashulp van het Mexicaanse restaurant, "mama ik vind het goor werk, maar ik wil geld verdienen", van de grote zus die luiers verschoonde, de handen die een veldmuis uit een diervriendelijke muizenval haalden en terugbrachten naar het bos,
de stille bleke handen met het infuus die ik opgelucht streelde nadat ze uit de narcose was ontwaakt.
Honderd jaar handen, het fascineert me ........