De kleine witte ronde Yvonne met de blauwe streep en het hefdak. De eerste caravan van mijn ouders. Als je binnenstapte meteen naast de deur rechts een lange bank met steunen voor een hangbed, links een klein zitje, in het midden de hangkast met ertegenover het compacte keukentje en de wereld kastjes rondom. Vakantiegenot op de vierkante meter.
Ik kan me niet anders herinneren dan dat we in die beginjaren altijd in de weekenden naar Egmond togen, pakkelarie, gezin, hond en oma.
Oma Annie, de moeder van mijn vader ging vaak mee, wandelde met ons door de duinen, zong met haar geoefende stem kinderliedjes voor die wij zin voor zin met onze schelle kinderstemmetjes nagalmden, en deed op regenachtige dagen geduldig spelletjes met ons in het knusse zithoekje, terwijl mijn ouders de krant lazen, even bij andere kampeerders buurtten of ergens een borreltje dronken.
In de oranje voortent stond de stretcher van oma. 's Avonds na een potje kaarten en het laatste drankje kroop ze in haar flanellen pyjama diep in haar bruin/geel gebloemde slaapzak die altijd zo heerlijk naar haar rook. 's Ochtends stond ze in de tent bij een teiltje te poedelen met een stuk zeep en een washandje en als ze daarmee klaar was, kleedde ze zich aan en knoopte een haarband in haar haar, passend bij de jurk die ze die dag droeg.
Mijn ouders hadden iets met de zee, een gevoel dat ik van ze heb overgenomen. Mijn kinderen weten het en kijken er niet meer raar van op als ik op een holletje naar de zee dar, mijn knellende schoenen uit schop, mijn sokken afstroop en mijn blote voeten laaf aan de vloedlijn terwijl ik dromerig naar de horizon tuur.
De zilte zeelucht, het geluid van de bruisende branding, meeuwen die krijsend door de lucht scheren, het strakke geflapper van vliegers aan fluitende lijnen.
Ik zal er nooit los van komen.....
Wat een heerlijke impressie!
BeantwoordenVerwijderen