"Jongens, hou die kaars nou even allebei op dezelfde manier vast, kijk zo", en ik kom voor de zoveelste keer achter mijn fototoestel vandaan en druk hun handjes er devoot omheen.
"Mama, ik wil hem toch liever in de lucht steken" zegt Sanne, en ze brengt haar arm omhoog. Vervolgens raakt het laken dat ik zorgvuldig met een wasknijper om haar nek heb vastgemaakt langzaam los en valt open. "He, toe nou", wanhoop ik, als ook bij Niels een en ander begint te glijden en zijn kerststrik geen strik meer is.
"Mama, die ketting kriebelt" en hij doet een greep naar zijn hoofd waar ik een nepgouden ketting omheen heb gelegd. Doing!, ketting op de grond, mijn hele compositie naar de haaien. "Mama, die ketting is toch voor je nek, waarom moet ik hem dan op mijn hoofd?" Niels snapt er niks meer van.
Inmiddels zijn beide lakens niet meer dicht, hangen de kerststrikken op half zeven, en heeft Takkie, die ik zo mooi tussen de kerstversiering had gepositioneerd het décor verlaten en liggen de kerstster en de kersttak als oud vuil op de grond.
"Kom, we nemen even een snoepje en dan gaan we het nog 1 keer proberen" zeg ik op mijn liefst. Als de figuranten na de snoeppause voor de laatste keer opdraven lijkt alles goed te gaan. De engelen houden hun kaarsen keurig vast, de lakens blijven zitten en Takkie werkt zowaar mee. Nu gauw afdrukken. Net op het moment dat alles perfekt lijkt, zegt Sanne, die mijn trouwsluier draagt en het blijkbaar opeens niet meer weet : "Mama, ben ik nou een engel of ga ik trouwen?"
"Je bent een engel voor de kerstkaart, dat heeft mama toch verteld" antwoord ik ongeduldig.
Ik heb geen idee waar dit heen gaat....
"Mama, mag een engel ook plassen........?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten