Begin jaren '60 :"Annetje, straks gaan we naar sinterklaas".
Mijn moeder rolde de tekening op die ik 's morgens al vroeg had gemaakt en waarvoor ik mijn mooiste kleurtjes had gebruikt. Ze deed er een grote strik omheen.
De winter trad vroeg in dat jaar. Warm ingepakt ging ik die middag met mijn moeder naar V&D in Groningen, waar sinterklaas en zwarte piet traditiegetrouw elk jaar hun opwachting maakten.
Ik geloofde heilig in sinterklaas.
Elke avond stond ik netjes met mijn handen op mijn rug uit volle borst voor de gaskachel te zingen, soms wel meer dan 1 liedje want ik wilde me van mijn beste kant laten zien. Bij opa van Dalfsen, onze oude buurman, mocht ik een grote wortel uit de grond trekken, die ik dan eerst thuis schoon boende en zorgvuldig droog wreef om vervolgens rechtop in mijn schoen te zetten. Wiebelend op een stoel vulde ik een bak met water bij het aanrecht en zette dat naast mijn schoen neer, voor het paard. Ik dacht overal aan, maakte tekeningen, zocht hooi, leerde alle sinterklaasliedjes uit mijn hoofd en oefende ze dan 's avonds in bed.
De spanning die ik voelde als ik 's ochtends in alle vroegte heel stilletjes de trap af sloop en de kamerdeur opendeed kan ik nog steeds oproepen. Eenmaal binnen dwaalde mijn blik meteen naar de gaskachel en het stenen plateautje ervoor.
Het waren magische momenten.
Als de wortel, het water, de tekening en het hooi verdwenen waren, durfde ik pas naar mijn schoen te lopen en erin te kijken. In het doodstille, ijskoude huis, zat ik dan ineengedoken bij de kachel, met een onbeschrijfelijk gelukzalig gevoel, te smikkelen van chocolade centjes, een fondant kikker, een marsepeinen varkentje, of ik 'rookte' nep een chocolade sigaretje.
Toen mijn moeder mij jaren later inwijdde in de mythe van sinterklaas was ik verward en verdrietig en heb ik nachten niet kunnen slapen......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten