1968 : De Kerkstraatschool in Haren, een school zoals je ze in prentenboeken ziet.
Gebouwd in een hoek waar je door een zware massieve deur in de grote de hal met de glimmende, geboende houten vloer binnenkwam.
Als je daar rechtsaf ging bereikte je via een lange met grauwgele tegeltjes bedekte gang de klassen 3, 4, 5 en 6, de lokalen waar de landkaarten hingen met de aanwijsstokken en sommen stonden uitgeschreven op het schoolbord.
Nam je vanaf de hal de lange gang naar links, dan waren daar de klassen 1 en 2 waar de lokalen vol hingen met kleurige tekeningen, de kasten bedekt waren met knutselwerkjes en het grote Aap-Noot-Mies bord voor de klas stond.
Midden in de grote hoge hal hing een dik gevlochten touw dat verbonden was met een enorme bel in het torentje van de school. Je liep bijkans naast je schoenen als je werd aangewezen om de bel te luiden.
En als je er dan onder stond, helemaal alleen in die grote stille hal, met het touw in je handen en het gevaarte kwam in beweging, de klepel raakte de klok, en het touw trilde in je handen, dan voelde je je buitenaards. En terwijl de bel nog nagalmde hoorde je in de verte stoelen schuiven, kinderstemmen aanzwellen, en het duurde het maar even of het gelach en het gepraat kwam jouw kant op.
Op het schoolplein deden we kettingtikkertje, hinkelpot, of overlopertje. In de stenen nissen aan de buitenkant van de school konden we heerlijk zitten smoezen.
Toen ik na jaren van afwezigheid weer langs mijn oude school reed keek ik als vanzelf naar het torentje en vroeg me af "wie zou de bel nu luiden.....?."
Geen opmerkingen:
Een reactie posten