24 December 2008, 's nachts 01.00 uur :
"Is daar iemand?" "U moet op de zijkant van uw auto gaan staan!", "Bent u gewond?". Iemand schreeuwt boven mij vanaf het talud van de A7, afslag Nijehaske en tuurt in de donkere diepte, waar ik met mijn auto in het water lig.""Rustig blijven, ik gooi wel een stuk touw" roept een andere stem. Als mijn ogen aan het donker zijn gewend, zie ik steeds meer hoofden boven mij en mensen lopen paniekerig heen en weer.
Na een gezellig avondje verlies ik in de koude winter van 2008 op een spiegelglad wegdek en in dichte mist tijdens het nemen van een afrit de macht over het stuur. Glijdend en tollend neem ik meerdere paaltjes in mijn carrousel mee en beland meters lager in een brede diepe sloot, waarvan ik het bestaan tot dat moment niet wist. Die nacht, in die bocht hadden het stuur, de ijzel en de mist mij in hun greep.
Ik beleefde het als een film, het stuur draaide op eigen kracht, maar ik paniekte gek genoeg niet, ik zag de paaltjes, stuiterde er tegenaan, de sloot doemde voor me op en ik wist dat de plons in het ijskoude duistere water onvermijdelijk was. De huiveringwekkende stilte die toen volgde vergeet ik nooit weer. De auto lag op z'n kant, mijn kant, de lampen gaven onder water een spooky schijnsel. Ik zag tot mijn schrik het water razendsnel binnenstromen en kreeg door de vreemde positie waarin ik zat mijn gordel niet los. Ik weet nog goed dat ik op dat moment aan bizarre dingen dacht. Ik ging notabene grabbelend op zoek naar een muntje voor een boodschappenkarretje en zocht naar mijn gevoel eindeloos met mijn handen in het ijskoude water naar mijn net gekochte zwarte pumps die ergens moesten drijven.
Pas toen er met man en macht boven mij werd geschreeuwd dat ik eruit moest komen, werd ik weer in de realiteit gezet en kreeg ik na veel gewurm en geruk de gordel los. Vervolgens klom ik omhoog naar de bijrijdersplaats en beukte met een soort van oerkracht het portier open.
Zelfs op het moment dat ik bibberend op de zijkant van mijn auto stond en boven mij mensen zag die bezig waren mij een touw toe te slingeren, drong het nog niet tot me door hoe dit had kunnen aflopen. Nadat politie, ambulance en bergingsdienst waren gealarmeerd en ik grondig was onderzocht en in glimmende folie werd gewikkeld, kreeg ik wat nummers van de gemeentelijke hulpverlening en werd ik door twee ambulancebroeders naar huis gebracht. Ik brak pas toen mijn kinderen de volgende morgen nietsvermoedend in hun pyama's naar beneden kwamen en Niels vroeg "mama waar is je auto.....?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten