Zondagochtend, 09.45 uur. Het huis slaapt nog. De eitjes zal ik over twee minuten afgieten, de broodjes kunnen bijna uit de oven en ik heb alles wat ze lekker vinden aan zoetigheid en anderszins op tafel gezet. Kopjes thee met en zonder suiker, koffie voor lief, en zelfs de vitamines liggen klaar. Na een brul richting de vide, klinkt gegaap, geschuifel en gebonk op de eerste verdieping. Een korte stilte volgt.
Dan hoor ik de treden van de trap kraken en komen mijn bloedjes tergend langzaam een voor een naar beneden, overigens volgens hen op zondagochtend altijd veel te vroeg, hetgeen van hun gezichten afstraalt.
"Goedemorgen jongens, goed geslapen?" Ik voel instinctief dat mijn enthousiasme niet in goede aarde valt... "Nou mama als ik jou zo zie, wil ik eigenlijk meteen weer naar bed!" Oef, Sanne is klaarblijkelijk al behoorlijk wakker.
"Doe je ochtendjas eens open, wat heb je in hemelsnaam voor ding aan?" mort ze verder. "Ja mama, wat is dat voor vod", vult Lucinde aan. "En wat een kinderachtige poppetjes erop" oordeelt Niels. Terwijl ik mijn ochtendjas trots openhoud en de kinderen mij hoofdschuddend, en demonstratief met hun duim naar beneden wijzend aankijken, zeg ik. "Weten jullie wel wat dit is?" "Nou, vind je het heel erg als ik dat NIET wil weten", grumpelt Sanne en pakt een stoel.
"Dit is het hemd wat ik aanhad toen ik jullie drieeen heb gebaard" zeg ik met omfloerste stem. "Getverdemme, mama, dus er zat bloed op en zo?" Sanne trekt een vies gezicht. "En jij hebt het doodleuk bewaard en nu loop je er na al die jaren nog vrolijk in rond ook, het is toch niet te geloven he". Ze kijkt haar broer en haar zusje aan en ze wisselen die specifieke blik.
Ik neem een hap lucht en geef me niet gewonnen. "Voor mij is dit nachthemd bijzonder, en wat jullie er ook van vinden, ik zal er nooit afstand van doen".
"Let op", Sanne gaat er eens recht voor zitten en richt zich tot de andere twee , "nu gaat ze zeggen dat we het pas later zullen begrijpen, als we zelf kinderen hebben, ik weet het al precies", meteen gevolgd door "Lucinde, mag ik de jam?".
Niels, die een tijdje niks heeft gezegd, en een loyaliteits prikkel krijgt, pakt zijn eerste croissantje uit de mand, reikt naar de boter en zegt "ik vind hem eigenlijk helemaal niet zo lelijk hoor mama, dat geboortehemd" .
Ik knoop mijn ochtendjas weer dicht, voel elke vezel van het hemd op mijn huid, en herinner mij haarscherp hoe het was.
"Later zullen jullie het begrijpen...., wie wil er nog thee?"
Geen opmerkingen:
Een reactie posten