"Mama, volgens mij moet Diddy weer een dementiepil".
Sanne is een doordeweekse dag komen aantreinen uit Leiden en draait weer even volle bak mee in Heerenveen. Ze rent de badkamer in en uit met make up, kleding en nagellak en staat op het punt haar haar te gaan fohnen. "Zullen we straks even naar de dierenarts?" roept ze met een handdoek om haar hoofd, en ze verdwijnt in de badkamer. Even later hoor ik de fohn.
Niels, die zijn legoproject aan het afronden is, werpt een bezorgde blik op onze 15-jarige Jack Russell die met blinde blauwe oogjes in het niets staart en wiens oortjes het ook niet meer doen. "Ja, het is echt nodig, mama", zegt ie. "Diddy stond laatst zomaar tegen de muur te blaffen, en van de week is ie in de douchebak gaan zitten, hij is in de war". "Zal ik straks mee het pilletje halen?" en hij buigt zich weer over zijn lego.
We maken ons allemaal zorgen om ons oude hondje.
Twaalf jaar geleden gingen we naar het hondenasiel. "Mama, we gaan gewoon even hondjes kijken, want we hebben Takkie toch..." Op die druilerige zaterdagmiddag zagen we hem, ineengedoken in een hoekje, broodmager en zachtjes jankend. Bij navraag bleek dat ie drie dagen in het bos vastgebonden had gezeten, verwaarloosd en afgedankt, ons hart brak. En hoe luid de andere honden in het asiel ook blaften en aan onze handen snuffelden, hoe lief ze ook allemaal keken, voor ons was het vanaf de eerste aanblik duidelijk, dat kleine driekleurige hoopje ellende zouden wij liefdevol opnemen in onze roedel. En zo geschiedde. Na een drietal weken kwam er eindelijk beweging in het hondje dat we Diddy hadden gedoopt, het eten ging hem zichtbaar smaken, hij blafte zelfs af en toe, zijn doffe vacht begon te glanzen en onze strelingen deden hem goed.
Inmiddels rent Takkie door de eeuwige jachtvelden en is Pip, een andere verschoppeling, onze gelederen komen versterken. Hij is de oren en ogen van zijn oude 'broer'. Ze zijn een twee-eenheid, zo bijzonder om te zien, lopen flank aan flank, eten zij aan zij, liggen rug aan rug.
Nu we weten dat Diddy dement is haal ik elke maand een wonderpil bij de dierenarts, want we kunnen dit trouwe gezinslid nog niet missen.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten