De Kiekoet

1975: " Kom, we maken even een oversteek door het slootje naar de Terkaplester Poel".
Janny en ik hebben er zin in. De boot ligt aan de steiger, het zeil is aangeslagen en de inventaris is gecheckt. Nu nog zeilpakken aan, zwemvest dichtknopen, bril op en een staartje in, dan hijsen met die hap en losgooien.
Na de driltraining van mijn vader, het oefenen met aanleggen, starten, houding in de boot, letten op het vaantje, lezen van de zeilen, de golven en de wind, plus een stuk zelfvertrouwen, was ik klaar voor de volgende stap. Mijn eerste boot werd verkocht en in 1975 vergaapte ik me aan mijn nieuwe donkerrode Tyssen wedstrijdschakel, nummer 2005. Toen de trailer de camping werd opgereden en ik voor de eerste keer oog in oog stond met de "Kiekoet" werd ik warm van binnen. Het lakwerk glom en blonk me tegemoet, de witte naam was sierlijk uitgesneden, en nieuw voor mij waren de overloop, de zelflozers en de trapeze. Ik bekeek de groene trapebroek van alle kanten en wist dat er nog veel te leren viel, maar ik stond te popelen. Samen met mijn vader ging ik op zoek naar een goeie zeilmaker en lieten we mijn eerste spikslinternieuwe midweer tuig maken. Toen ik het voor de allereerste keer aansloeg raakte ik verblind door het spierwitte doek en ik kan nog steeds het stugge geluid van nieuwe zeilen oproepen.
Ik schreef ons in voor plaatselijke zeilwedstrijden en Janny en ik oefenden dagelijks om de Kiekoet te leren kennen bij elke wind, en om onder alle omstandigheden blindelings op elkaar te kunnen vertrouwen. Met ons relatief geringe gewicht en net iets minder fysieke kracht dan onze concurrenten in de schakelklasse moesten we bij windkracht vier al flink hangen. Bij een dikke vlaag steunde ze met haar hand op mijn schouder en trok ik haar aan haar zwemvestkraag naar buiten om haar vervolgens als de vlaag voorbij was, weer naar binnen te halen. Zat ik op de rand van de boot met mijn knieeen te hoog om binnen te komen, hielp zij me in de kuip. Samen hesen we aan de grootzeilschoot om het zeil in het kruisrak strak te krijgen.  Zo worstelden we ons door de eerste wedstrijden heen, stopwatch kijken, banenkaarten lezen, reglementen, boeien ronden, incasseren.
Maar we werden steeds sterker en kregen uiteindelijk na veel oefenen, blauwe plekken, en pijnlijke blaren de regie in handen.......