'n Dagje met mijn lief (2014)

"Wat zullen we morgen gaan doen lief?"
Het is een van de vragen die me om de week op vrijdagavond laat uitstijgen boven de aldaagssfeer. Meestal gevolgd door "en weet je al bij wat voor tentje je zou willen eten? Dit keer weer 'ns tapas, of heb je zin in sushi, of toch liever een eetcafé?" Als deze zinnen over de lippen van mijn lief komen dan maakt mijn hart een sprongetje, want één zaterdag in de veertien dagen zijn we één hele lange heerlijke dag samen en maken we van elke minuut een feestje. Die twee kostbare dagen per maand zijn zijn en mijn kinderen respectievelijk bij hun mama en hun papa en hebben mijn lief en ik het rijk een paar uur alleen. Even geen verantwoordelijkheden, even één dagje geen dingen hoeven zoeken die ze weer eens kwijt zijn, één luttel dagje zonder de gebruikelijke gezinshectiek.  Op het ene adres even geen "mama, wil je me overhoren?" op het andere nu eens niet "papa, kun je m'n sportkleding nog even wassen?" De telefoon blijft in twee huizen onbeantwoord, de post in twee brievenbussen ongeopend, de was in twee bijkeukens onaangeroerd.
Ik had nooit durven dromen dat mijn leven een kentering zou krijgen die de schaduw verdreef en de storm zou doen luwen. Het voelt als een schoolreisje uit een ver verleden, elke keer weer. Een kinderlijke tinteling, een spanning: "wat gaan we doen? zal het mooi weer blijven? wat zullen we gaan eten?" Als van twee adressen de kinderen vertrokken zijn kan onze dag beginnen. Soms lezen we eerst bij mij aan de grote tafel, elk een katern van de ochtendkrant, zwijgend naast elkaar, de ruimte vullend met enkel stilte, een steelse kus en een kopje koffie. Bij zomerdag zetten we de openslaande deuren op een kier en laten de buitenwereld gedoseerd naar binnen. Zo tegen het middaguur laven we ons aan een lome lunch buiten de deur en zetten vervolgens koers naar waar de wind ons waait. De ene keer schuifelen we gescheiden langs glazen vitrinekasten in de steriele zalen van een museum, een andere keer wandelen we hand in hand door authentieke stadjes met een glorierijk verleden, vergapen ons aan mooie geveltjes en delen onze interesses voor oude bijzondere gebouwen en pandjes, om steevast te eindigen in een sfeervol ingericht restaurantje waar we genieten van een heerlijk dinertje, een drankje, en van elkaar.
Vierentwintig 'schoolreisjes' per jaar om de accu op te laden.
En als ik dan aan het einde van zo'n dag mijn bloedjes weer door de deur zie komen ben ik volmaakt gelukkig.