Gejuich, getoeter en gejoel (Sneekweek jaren 70)

"Zullen we hier gaan zitten?" Wanneer komen de mannen? Lenie schuif 'ns op!"
Terhorne 07.30 uur : bedrijvigheid alom op. In de vroege ochtend stommelen de moeders nog slaapdronken en met een licht gevoel in hun hoofd wat rond na het zoveelste uit de hand gelopen kaartavondje met de nodige spiritualiën. In de caravans op camping Oan e poel heerst zoals altijd op dit tijdstip gemiddelde chaos, menig aanrecht staat nog vol lege en halfvolle glazen en op de grond zijn liggende en staande flessen stille getuigen van een uitermate gezellige avond, platgetrapte borrelnootjes liggen overal. Nadat ze de boel de boel hebben gelaten trommelen de moeders hun mannen uit bed om de proviandboten vaarklaar te maken en halen hun wedstrijd zeilende kroost in de tenten uit de slaapzakken om vervolgens zelf op de automatische piloot te gaan. 
Broodjes smeren, koffie zetten en in thermoskannen overgieten, kartonnetjes drinken inpakken, fruit niet te vergeten en uiteraard wat sherry, jenever en bier voor de supporters. Alles wordt klemgezet in grote canvastassen die voor de tenten worden neergepoot en door de vaders in de boten worden geladen. Kinderen lopen slaperig heen en weer met zeilzakken, trapezebroeken, banenkaarten en stopwatches. Als laatste volgen de klapstoelen en de verrekijkers en dan kan de overtocht naar het Starteiland beginnen. 
Bij een windkracht 5 is de deining op het Snekermeer niet mals, maar iedereen is goedgemutst en de stemming zit er al goed in. Voor de wal van het Starteiland gooien de mannen de klapstoelen met de gestreepte en gebloemde dekjes uit de boten en gaan de moeders met de stoelen onder hun arm op zoek naar een strategische plek van waaruit ze hun kroost straks kunnen zien finishen. In een tijd van een mum zitten de moeders eersterangs op een rijtje naast elkaar en gieten het eerste kopje koffie juit de glimmende thermoskan naar binnen terwijl de vaders elkaar in het 'Foarunder' hangend aan de bar sterke verhalen aan het vertellen zijn.
Zo ging het, jaar in, jaar uit. En als je dan moe en met zere handen het laatste kruisrak in ging dan wist je dat je geen mooier en enthousiaster gejuich, getoeter en gejoel te wachten stond dan dat van dat illustere en betrokken groepje ouders dat met klapstoeltjes en verrekijkers bij de finishlijn zat.