"Jongens wil er nog iemand mee, we gaan liften naar Sneek!"
Tijdens de Sneekweek was er altijd wel een dag dat het te hard woei en de zeilwedstrijden werden afgelast. Vaak was het dan ook nog miezerig weer. Dan trokken we onverrichter zake de dekkleden weer over onze boten, ruimden de zeilen op voor de volgende dag en gingen wat gekjagen bij de tenten. Maar na een tijdje hadden we dat dan ook wel weer gezien en besloten we met het hotseknotsende pontje van het Starteiland af te gaan en ons heil op de vaste wal, cq in Sneek te zoeken. Natuurlijk konden we eenmaal afgezet aan de wal opgaan in de deinende massa luidruchtige zeilers met wapperende identiteitskaarten en ons vervolgens duwend en trekkend de propvolle bus in proberen te wurmen die vlakbij camping De Potten stopte en ons platgedrukt en wel naar het centrum van Sneek zou brengen.
Maar liften sprak ons meer aan. Daarvoor moesten we wel eerst een heel eind lopen en regen en wind trotseren om bij de doorgaande weg naar Sneek te komen, maar dat hadden we er graag voor over. Als we verwaaid, verkleumd en verregend eindelijk in Sneek aankwamen begroeven we ons allereerst in bakken patat met dikke klodders mayonaise en togen dan traditiegetrouw in optocht naar V&D waar we ons in het trappenhuis, onder de trap naar de eerste verdieping, in het minuscule fotohokje met het zwarte gordijn op hilarische wijze lieten vereeuwigen. Je wist nooit precies op welk moment de camera zou klikken voor de serie van vier verschillende zwart/wit pasfoto's. Soms liep je het hokje al uit en volgde er toch nog een flits, waardoor alleen je rug op de foto stond. Vaak ook had je net het krukje op de goede hoogte gedraaid en dan sprong er op het moment van de flits iemand door het gordijn heen en ging doodleuk op je schoot zitten waardoor je op de foto compleet uit beeld was, een verschrikt gezicht trok of schaterlachte en maar half op de foto stond omdat je van de kruk viel. Andere keren stuiterde er iemand bij je het hokje in, trok een gekke bek tijdens de flits en verdween dan weer gierend van het lachen naar buiten.
Zo zijn er in de loop der jaren heel wat pasfoto's gemaakt die in al hun hilariteit een mooie episode van ons leven weergeven en die tot op de dag van vandaag in mijn moeder's portemonnee worden bewaard.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten