"Ik heb nog een paar foto's voor je, ik leg ze wel klaar in de gang, dan kun je ze straks meenemen."
Ik ben even in Groningen en wip bij mijn moeder aan voor een praatje en een kopje koffie. Terwijl zij aan het rommelen is in de keuken kijk ik in de overvolle kamer om me heen. Alles ademt hier vertrouwen, alles voelt veilig en geborgen, ik word omringd door warmte en gezelligheid. Onwillekeurig neem ik een paar in al die jaren zorgvuldig en met liefde onderhouden spullen in me op en besef dat ieder schilderij, elk zilvertje en elk kristalletje zijn eigen unieke geschiedenis heeft en dat de met zorg uitgezochte souvenirs van haar reizen stuk voor stuk hun eigen verhaal vertellen. De lach en de traan hebben door de jaren heen hun plek gekregen in dit huis vol herinneringen.
Ik ben weer even het kind zoals zij voor altijd mijn mama is.
Als ze even later moeizaam lopend de kamer binnenkomt met in haar handen een klein dienblaadje lonkt het zachte bolletje kaas me al toe. "Ik heb ook even gauw een bolletje voor je gesmeerd en een beker bouillon gemaakt, je zult wel trek hebben". Ze ademt zwaar en neemt steunend op de twee houten stoelleuningen haar plek weer in in haar hoekje bij het raam. Na het afscheid zwaait ze me vanaf haar balkon uit met twee armen in de lucht. Ze roept nog iets, maar ik hoor het niet. Ik laat mijn raam nog even zakken en steek mijn arm voor de laatste keer naar buiten. In mijn spiegel zie ik de vertrouwde gestalte steeds kleiner worden waarna ik de hoek omsla en ze uit het gezicht verdwijnt.
Die avond zet ik het plastic zakje met de foto's die ze me heeft gegeven op tafel en haal ze er een voor een uit. Ze glijden door mijn vingers als fijne korreltjes door een zandloper. "papa en mama in hun verkeringstijd', 'mama in de duinen...". Als ik de oude zwart/wit foto met het mooie kartelrandje tegen het licht hou verbeeld ik me dat ik de wind door het helmgras hoor lispelen, de meeuwen zie glinsteren in de lucht en het zilte nat van de golven kan ruiken. "Hoe oud zou ze hier zijn geweest, zou ik haar liefde voor de zee en het strand hebben geërfd, waarin lijk ik op haar?"
Het speelt allemaal door mijn hoofd en ik besef eens te meer dat haar eindigheid nu al pijn gaat doen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten