"Kijk, hier rechts zat ik op de middelbare school, dat bruine gebouw".
Ik laat mijn stuur met 1 hand los en maai enthousiast maar ongecontroleerd met mijn rechterarm voor de neus van mijn bijrijder langs. "Mama, doe normaal!" zegt Niels op de typische monotone Niels toon, "je slaat me bijna voor mijn gezicht!" Noch hij, noch een van mijn twee bloedjes op de achterbank slaat verder ook maar enige acht op mijn mededeling van nostalgische aard. En Pip al helemaal niet, die is alleen maar blij dat ie het bochtenwerk vanaf mijn moeders huis heeft overleefd. Meer dan een "sjonge jonge mama, hoe vaak heb je ons dat nou al niet verteld" kan er niet af van de achterbank. Ik klem mijn rechterhand weer om het stuur en dwaal toch nog even met mijn blik af naar het vertrouwde schoolgebouw.
Terwijl mijn drietal stug naar beneden tuurt en gebiologeerd is door de schermpjes van hun mobiele telefoons, zie ik mezelf weer stevig trappend met een enorme leren schooltas achterop, vastgebonden met een spin op mijn bagagedrager, via de zijpoort met een noodgang het schoolplein op fietsen richting het fietsenhok. Het was daar altijd de kunst je rijwiel in 1 keer in een gebogen ijzeren rek te rijden, iets wat mij, waarschijnlijk als gevolg van het aanzienlijke gewicht van mijn schooltas in combinatie met mijn standaard onhandigheid meestal niet lukte waardoor ik halverwege het rek al tot stilstand kwam en dan heel langzaam met fiets en al omviel. In het ergste geval kletterde mijn schooltas er ook nog eens af en kreeg ik de terugspringende haken van de spin tegen mijn benen aan. Als ik dan op een holletje de lange stenen trap naar de hoofdingang op was gerend en hijgend de grote centrale hal indarde voegde ik mij in de deinende scholierenmenigte die na de eerste bel al in beweging was gekomen. Vervolgens bleef ik ofwel in een van de lokalen beneden voor het eerste lesuur, of ik moest me duwend en trekkend een weg banen naar boven langs de ellenlange trap met de sierlijke gietijzeren leuningen en grote krullen aan de uiteinden. Op de moeizame weg naar boven klampte ik in geval van een proefwerk of SO dan al vaak een klasgenoot aan met de vraag "ken jij het goed? ik snapte er niks van" om daarna zwijgend mijn weg naar het goede lokaal te vervolgen en eenmaal in de klas nog gauw even de te overhoren stof na te kijken. In de pauzes draaide ik in de overvolle rumoerige kantine ontelbare sjekkies voor klasgenoten en brandde met hun laatste peukrestjes misvormde gaten in de geribbelde plastic koffiebekertjes. Ik kan de geur van het smeulende plastic zo weer oproepen.
Terwijl ik me weer waan in mijn middelbare school jaren, de beelden zie en de vele illustere klasgenoten op mijn netvlies voorbij zie trekken, hoor ik opeens "mama kijk uit, het stoplicht is rood...!"
Met een ferme trap op de rem keer ik terug in het heden ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten