Het lijkt nog zo kort geleden, dat jouw rompertjes wapperden aan de lijn, dat ik de eerste drupjes verwarmde Frisolac uit het kunststof flesje met de blauwe dop liet vallen op de binnenkant van mijn pols om te voelen of het goed op temperatuur was. Hoe heerlijk lag je na een paar dagen al te soezen in de prille voorjaarszon van 1991, achter in de tuin in Zaandam met de kap van de kinderwagen naar beneden terwijl ik mijn blubberbuik weer wurmde in een veel te krappe bikini en genoot van de kraamtijd met alles erop en eraan.
De ooievaar die papa samen met de buurman had gemaakt stond in vol ornaat voor het raam, een lange streng felicitatiekaarten hing dwars door de kamer en de narcissen en tulpen in het perkje naast de voordeur schreeuwden het uit van geluk.
Het lijkt nog zo kort geleden dat je je eerste vaste hapje kreeg, je prikjes moest ontberen, kruipen ging en lopen, viel en weer ging staan. Zoveel 'au'-tjes heb ik weggekust, je 'au'-plekken verbonden, gehuild als jij moest huilen, stiekem gelachen om je streken.
En toen de puberteit, de zware jaren van loslaten en beteugelen, van eigen mening en discussies, van doorwaakte nachten, van hopeloze onmacht, van tranen wegpinken, je als eenouder vaak moederziel alleen voelen wanneer de storm om je heen blijft woeden en je bij niemand kunt schuilen.
Het lijkt nog zo kort geleden, dat we met zijn viertjes Europa onveilig maakten, onze doldwaze belevenissen op vakantie, onze idiote avonturen, een moeder met het richtingsgevoel van een aardappel en drie jeugdige musketiers in haar kielzog.
En nu krijgt mijn kind zelf een kind, en gaat zij het pad bewandelen dat mijn oma, mijn moeder en ik voor haar betraden, het pad van verantwoordelijkheden, van zorg, twijfel en angst, maar tevens het pad waarlangs de mooiste stenen liggen, de kleurigste bloemen bloeien en de vrolijkste vlinders dartelen.
Mijn kind krijgt een kind, ik kan het haast nog niet bevatten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten